Life's a gambol

Gisteren, een uur of half drie.
Mijn jongste meisje en ik wandelden over straat, hand in hand.

"Mama, huppel jij weleens?"
"Nee, eigenlijk niet zo vaak..."
"Ik wel, dat is leuk."
"Ja, zou ik ook eens vaker moeten doen hè?"

We begonnen te huppelen, hand in hand.
Huppelen.
Echt iets wat kinderen doen, grote mensen niet meer.
Omdat het kinderachtig is?
Waarom "mogen" wij dat eigenlijk niet meer?
Terwijl ik daar huppelde, hand in hand met mijn blije kleuter, merkte ik het.
Dat huppelen, dat doet iets met je.
Die beweging werkt op je gemoed, in positieve zin.
Huppelen maakt je blij.
Dus dat zei ik tegen haar.

"Huppelen maakt je blij! Eigenlijk zou iedereen elke dag gewoon heel even moeten huppelen."

Daar was mijn kleuter het roerend mee eens.

Dus we hebben afgesproken, elke dag even te huppelen.
En daar ga ik me aan houden.
Ook al zie ik mijn kleuter niet elke dag, alleen kun je ook huppelen.
Juist op de dagen dat ik alleen ben moet er denk ik gehuppeld worden.

Vandaag  herinnerde ze mij er al aan:
"Mama, je hebt nog niet gehuppeld, kom!"
En daar gingen we.
Zo heerlijk, al zijn het maar drie stappen, ze doen al meteen goed.
Ze schudden de zorgen los en maken je sterk.
Het zijn de kleine dingen die het doen.

Dus ik zeg:

HUPPEL DE DAG!

Aha!

Dus ZO werkt dat
Leven
Ik snapte het al niet meer zo goed de laatste paar jaar
Hoe dat nou allemaal eigenlijk moet
Gewoon leven
En dat het goed is

Vanavond stond ik te koken
Ik had geen boodschappen gedaan
Ik ging koken met wat ik nog in mijn koelkast had staan
Zolang als ik op mezelf woon ben ik al slecht geweest in het bewaren van etensresten
Het verdwijnt in een bakje de kou in
En het wordt vergeten
Tot ik na een paar weken het bakje herontdek
De inhoud niet meer kan ontcijferen
En de boel alsnog de kliko in gaat
Maar zo niet vanavond
Een bonte verzameling aan groentjes
die ik nog net op tijd had teruggevonden
Fijngesneden, de wok in
En terwijl ik daar stond te roerbakken
Voelde ik me ineens zo volwassen
Ik dacht aan vroeger
Aan mijn moeder die alles zo netjes bewaarde
En aan het einde van de week ons een mix van overblijfselen serveerde
Alles bij elkaar op één bord
Heerlijk vond ik dat
Ik had dat nooit gekund
Zo'n leven op rolletjes
En nu heel even wel
Blijkbaar was ik er klaar voor
Dat moment
Dat gaf me heel even zo'n verlicht gevoel
Een kwartje was gevallen
Heel even voelde alles zo gemakkelijk en overzichtelijk
Heel even werd mij een tipje van de sluier opgelicht
Getoond hoe het moet
Dat leven op rolletjes

"Kijk Sophie, het is eigenlijk heel simpel
Zo en zo en dan zo
En dan lukt het wel"

"Aha!
Dus zo werkt dat
Leven"

"Juist...hèhè..."

Lichtpuntje

In de lift naar beneden
Op weg van werkplek naar uitgang
Word ik aangesproken door een van de studenten

"Hi Sophie, how are you doing?"
"Uhm...quite shitty, actually..."
"You look sad."
"Do I? Yeah well...it's a long story..."

Hij kijkt me aan

"Is everybody still alive?"
"Yeah, everyone's still alive..."
"Is everybody healthy?"
"Yyyes...everybody's healthy..."
"Well...OK. And all the rest can be fixed."
"Uh. Yeah, I guess it can..."

Als ik de lift uitloop
De regen in
Naar huis
Naar zorgen
Dan realiseer ik me
Dat hij zich niet realiseert
Wat zijn woorden met me gedaan hebben

Heel even
Een beetje sterker

Dankjewel

Treinen door de wereld

Als ik twee koeien in de wei zie die zo gepositioneerd zijn dat het lijkt alsof het één koeienlichaam is, met aan beide uiteinden een kop...

Als de zon doorbreekt en ik zie 8 witte zwanen, scharrelend door het fel afstekend groene gras...

Als een veertiger met overduidelijk een haarstukje op zijn hoofd, slapend in de trein, bij mij de drang opwekt om met mijn hand over zijn wang te strelen en hem te zeggen: "Uw hoofd meneer, het is OK hoor...scheer het allemaal gewoon af, het zou u zo goed doen..."...

Als op een van de perrons een jongen mij passeert, niet ouder dan 16, geheel in het zwart met roesjesblouse, lange jas, hoge hoed en sierlijke paraplu, alsof hij zo van de set van Oliver Twist geplukt is. Alleen zijn Kipling-rugzak verraadt hem...

Als de wolken voortdurend kastelen voor me bouwen en weer afbreken, alsof ze zich geroepen voelen om mij te vermaken...

Als een vrouw in haar nieuwe, fuchsia-roze winterjas haar vriendinnen ontmoet op het perron en de dames haar lachend begroeten op een manier waardoor ik op 8 meter afstand aanvoel dat ze verrast zijn door die "gewaagde" kleur, hun ongemak nauwelijks kunnen onderdrukken...Een grote kliek in zwart en donkerblauw geklede dames, klaar voor een dagje winkelen in Antwerpen. Met een fuchsia-roze buitenstaander in het midden...

Als ik wederom constateer dat mijn dagen er anders uit zullen zien dan ik me had voorgesteld...

Als ik een dame zie lopen in een onbegrijpelijk lelijke panty...

Als een prachtig Afrikaans jongetje met een betraand gezicht de coupé binnenkomt, zijn moeder kordaat zijn neus poetst, een ferme aai over zijn bol geeft, in het Engels "sorry" zegt en ik meen op te vangen dat hij het "tegen niemand mag zeggen" en nogmaals "sorry", waarop hij beduusd knikt, mijn hart een beetje breekt en hij langzaamaan weer uit de kreuk komt...

Als mijn emoties gedurende de reis maar blijven omslaan, zoals het landschap dat aan me voorbij schiet zich afwisselt, zo wellen mijn tranen op en sijpelen weer terug naar binnen, om plaats te maken voor een glimlach, die zich weer weg laat jagen door verdriet en weer terug laat lokken door de zon, de wolken, de muziek, de slapende student tegenover me die mij ineens zó vertedert...

Dan denk ik...

Wat een wereld.

Wat.

Een.
Wereld.

Pechstrook

Sinds vorige week ben ik gaan hardlopen.
Omdat ik het nodig heb om me beter te voelen dan ik me voel.
Het maakt je hoofd leeg.
En het werkt, ik voel me een stuk gelukkiger sinds ik loop.

Er is in mijn buurt niet veel natuur om doorheen te lopen.
Het enige stukje groen in de nabije omgeving is een park dat langs het spoor loopt.
Met wat struiken, een hondenuitlaatveldje en een speeltuin.
En daardoorheen loopt een pad.

Nu heb ik gemerkt dat dit pad vooral bevolkt wordt door een bepaald soort mensen.
Ik passeer vuile trainingspakken.
Afgeknauwde nagels aan smerige vingers.
Zware shag.
Verwaarloosde hondenvrienden.
Ongekamde kapsels.
Lichaamsgeuren die doordrenkt zijn van de alcohol.
Bloeddoorlopen wangen.
Bedorven tanden.
Gestolen fiets aan de hand.
Of onderuitgezakt op een parkbankje.
En allemaal hebben ze die blik in de ogen.
Die blik die je hebt als je hebt opgegeven.

En ik ren ze voorbij.
Terwijl ik ze passeer denk ik:
Dit is hem... de pechstrook.
Ik ren over De Pechstrook van het Leven.

Ineens voel ik me misplaatst.
Hier hoor ik dus niet te zijn.
Gelukkig maar.
Of.
Renden ze maar met mij mee...
Dan zongen we samen dat lied.
En voelden we ons allemáál wat beter.

Grapgat

Uit de oude doos, geschreven op  11 juni 2009:

Met z'n drietjes aan tafel.


De dochters tegenover elkaar en mama aan het hoofdeinde.
En zoals bijna elke avond hebben de dames het drukker met elkaar dan met het eten.
Hele verhalen gaan er over de tafel.
En raadsels.
En vragen over je keelgat.
En een glas water.
En grappen.


Maar mama is een beetje moe.
Mama heeft net gekookt.
Mama wil graag dat haar dochters iets eten.
Mama heeft geen zin in grappen.
Mama heeft even geen gevoel voor humor.


En de jongste heeft dat door.
Dus als ze weer een grap op tafel gooit, en mama zegt "zucht", zegt ze:
"Mama, waar zit je grapgat?"

Je grapgat...


"Mama's grapgat zit dicht."
"Wanneer gaat die weer open?"
"Als jij genoeg gegeten hebt, dan gaatie wel weer open."


Gelukkig heeft Mama bij het naar bed brengen haar gevoel voor humor wel weer terug gevonden.
Want wat is er nou aandoenlijker dan je eigen kleuter die je in haar nachtjaponnetje om je nek vliegt, je drie kussen op de wangen geeft ("net als de grote mensen") en vraagt:


"Is je grapgat nu weer open?"
"Ja hoor, hahah. Die is weer open."

Waar dat grapgat nou zit...daar zijn we nog niet achter. Hier misschien?

After Eight

Omdat mijn wolken de laatste dagen nogal donker zijn had ik het niet meteen door.
Maar wat was het een lief moment, eigenlijk.
Ik stond bij de kassa, ze rekende mijn spullen af.
Ik had haar nog niet gezien, omdat ik niet keek.
Als mijn wolken zwart zijn beperk ik mijn blikveld.
Tot mij en niet verder.

"Die zijn al heel erg oud, wist u dat?"

Ik keek op.
Ze keek me aan, stralend.
Recht in mijn ogen.
Alsof ze een smetteloze ziel had, nog geen krasje te zien.
Zo straalde ze me aan.

Ik dacht dat ze bedoelde dat ze over datum waren.
Maar ze bedoelde dat die After Eights al zo vreselijk lang gemaakt worden.
Sinds 1866 heb ik later opgezocht.
Dus we lachten, even.
Lief, lief meisje.

Heel even.
Klaarde het op.

Foto: Treinend ergens tussen Roosendaal en Antwerpen

Dwaze ochtend

Het was vrijdagochtend, negen uur.
Het was de tijd van het jaar.
Het was die dag een dwaze dag.
En normaal gesproken vermijd ik de confrontatie.
Maar nu was ik eens nieuwsgierig.
Of het waar is wat ze zeggen.

Dus.

Ik ben de Bijenkorf binnen geweest.
Tijdens de Drie Dwaze Dagen.
Voor de eerste keer in mijn leven.
En ja, het is waar wat ze zeggen.
Oké, ik heb geen kleerscheurende taferelen mogen aanschouwen.
Maar wel datgene dat die kleerscheurende taferelen eventueel veroorzaakt.
Het straalde namelijk uit ieder vrouwelijk oog dat ik tegenkwam.

Hebzucht.
Gretige hebzucht.

Als een stel hongerige roofdieren bewogen ze door de winkel.
Hun blikken keken alsof ze het liefst op alle plaatsen tegelijk zouden willen kijken.
Hun vingers grabbelden alsof ze zo snel mogelijk verder wilden naar het volgende rek.
Alsof ze bang waren om hun prooi mis te lopen.
Een ander ermee vandoor zou gaan.
Wat ook zeer waarschijnlijk was natuurlijk.

Het viel me op dat ik er instinctief de voorkeur aan gaf om me buiten de "aanbiedingen-zone" te begeven.
Daar was het rustig.
Geen gele stickertjes.
Geen hongerige vrouwen.
Geen gedrang.

Vanuit mijn veilige schuilplaats loerde ik naar de vrouwen.
Af en toe waagde ik een paar stappen door gevaarlijk gebied.
Dan ving ik wat op van een gesprek.
"Ga jij die kant op, dan begin ik vast hier!"
Op de schoenenafdeling kon ik al geen schoen meer zien.
Omdat alle dozen overhoop waren gehaald.
En er daarom meer vrouwen dan schoenen leken te staan.
Ze graaiden en graaiden.
En ik schaamde me een beetje.

Ik heb het niet lang volgehouden.
Met een benauwd en opgejaagd gevoel ben ik naar buiten geslopen.
Ontsnapt, zo voelde het een beetje.
Maar ook enigzins beledigd.

Is dit hoe vrouwen zijn als hun ware natuur naar boven komt?
Ik denk van niet, maar dat denkt de rest van de wereld nu natuurlijk wel!
Wat een slechte vertegenwoordiging, vrouwen!

In mijn gedachten heb ik ze op hun kop gegeven.
Foei vrouwen.

Songtekst van mijn Lief

Ik wilde je kussen
Op je warme lippen
Maar je neus
Zat in de weg

Vergane Glorie (Zomer vs Herfst)

Ze moet zo vertrekken.
Bijna.
Hij staat al klaar om het van haar over te nemen.
Eigenlijk wil ze nog niet gaan.
Het ging net zo lekker.
Ze heeft zich zo mooi gevoeld.
Maar de laatste dagen werd ze zwakker.
Ze heeft haar hoogtepunt gehad.
En nu is ze klaar, dat voelt ze.
Hij staat er fris en sterk bij.
Kan niet wachten tot hij het rijk voor zich heeft.
Heeft alvast wat van zijn werk tentoongesteld.
Het hare vervangen met het zijne.
En hij heeft het niet eens gevraagd.
Of het al mocht, of ze er al klaar voor was.
Nee hoor, hij is gewoon begonnen.
Alles waar ze zo hard voor gewerkt heeft, al die maanden.
Het begint nu af te brokkelen.
Ze kan dit niet goed aanzien.
Vergane glorie.
Ze moest maar eens gaan.
Hier, pak aan, de wereld.
It's all yours.

Portret

Nog niet zo lang geleden zei ik dat ik zo graag ooit wel eens door iemand geschilderd zou willen worden.
Door een echte kunstschilder.
Leek me zo gaaf...
En toen realiseerde ik me dat dit allang gebeurd was, jaren geleden al...
Het resultaat hangt al die tijd al te pronken in mijn woonkamer.
En ik was het gewoon even vergeten.

Ik was 24 en een half.
Ik heb 3 uur gezeten.
Daarom kijk ik een beetje moe.
Mijn oog rechts vond hij het lastigst.
Ik was zwanger van mijn eerste meisje.
Maar dat wist ik nog niet.

Geschilderd door Wiel Wiersma in januari 2003

LIEFDE

Mijn jongste zusje en haar lief zijn getrouwd.
Afgelopen donderdag hebben ze "ja" gezegd tegen elkaar.

Ze zeggen dat dit, cliché maar echt waar, de mooiste dag van hun leven was.
En dat geloof ik.
Want het was een fantastische dag.
Ik geloof niet dat ik ooit eerder een dag heb meegemaakt die zo vol met liefde zat als deze.
Echt bomvol met liefde.
Van hen voor elkaar, en van iedereen voor hen.

De hele dag was gevuld met lachen en tranen.
Van plezier en geluk en ontroering.

Wat zijn die twee gek op elkaar.
Wat zijn die twee voor elkaar gemaakt.
Wat hebben die twee een bijzondere verzameling mensen om zich heen opgebouwd.
Dit alles maakte deze dag, avond, nacht en volgende ochtend meer dan perfect.

Trouwen is gaaf.
Lang Leve de Liefde.
Altijd en overal.

Foto: Lieke Romeijn

Doe dat nou niet

"Doe dat nou niet
Dat gaat je niet lukken
Nooit
Omdat het niet realistisch is
Dan kun je het nog zo graag willen
Maar sommige dingen zijn gewoonweg onmogelijk
Hoe graag je ook wil

Ze zeggen dat je alles kan bereiken
Als je maar graag genoeg wil
Als je maar hard genoeg werkt
Maar kom op
Dit
Lukt je nooit
Omdat het niet voor jou is weggelegd
Het is niet voor jou bedoeld
Dus vergeet het
Vergeet het gewoon"

Nog acht stappen te gaan
Acht stappen tot de rand
Dan zullen ze zien wie er gelijk heeft

Als je maar wil
Als je maar graag genoeg wil

Nog zes stappen
En dan ga ik
Eindelijk

Nog 4 stappen
Dan ben ik grenzeloos

Drie stappen
vrij om te gaan waarheen ik wil

Twee stappen
Ik zal ze eens laten zien
Dat het kan
Dat ik het kan

Een stap
Daar ga ik

Hond

Ik heb nog nooit een hond gehad.
Ik heb er altijd een gewild, maar nooit gemogen.
Ik wilde wel, maar mijn ouders niet.
Ik wilde wel, maar het ging niet samen met mijn studie.
Ik wilde wel, maar mijn vriendje niet.
Ik wilde wel, maar het ging niet samen met mijn werk.
En ondertussen.
Wil ik nog steeds.
Een hond.

Ik heb een hond.
Ik heb haar altijd al gehad, mijn hele leven.
Ze is er niet altijd, soms even wel, dan weer een hele tijd niet.
Wanneer het me uitkomt duikt ze op.
Wandelt ze mee.
Keurig naast me, zonder te trekken.
De laatste tijd is ze er heel vaak.
Ze heet Tina.
Een wolk van een dier.
Ze is mijn droomhond.

Creatief met boontjes

Mijn mama's creativiteit na het doppen van de boontjes...
Prachtig hè?

Maan

Hij hoeft maar een klein zetje te geven om hem in beweging te brengen
Dan rolt hij zo die duin af
En stuitert hij over het strand
Met een plons, even kopje onder
En dan snel weer boven
Dan drijft hij de zee in, verder en verder
Tot hij niets meer is dan een lichtpuntje aan de horizon
Dobberend op weg naar de andere kant van de wereld
Waar een meisje staat te wachten
En als hij aanspoelt en die duin daar oprolt
Geeft ze hem weer een zetje terug

Splitsing

Ik loop, vlieg, ren, struikel, kruip, wandel over mijn paadje.
De laatste tijd was de weg behoorlijk steil, met scherpe steentjes die pijn zijn gaan doen aan mijn voeten.
Er is iemand met me mee komen wandelen en klauteren en dat heeft geholpen.
Dan vergeet je die scherpe steentjes een beetje en heb je meer zin om door te gaan.
Nu zijn we aangekomen bij een splitsing, bovenaan de helling.
We kunnen twee kanten op, zie ik.
Ik zie ook ongeveer welke richting ze in gaan.
De weg die we volgen loopt terug omlaag.
De stenen zijn groter en scherper, het wordt er donkerder.
Na een tiental meters is het te mistig om te kunnen zien hoe de weg verder loopt.
En dan is er die afslag.
Het is een recht pad, vooruit.
Niet omhoog, niet omlaag, gewoon recht vooruit.
De zon schijnt er, de bloemen bloeien er en de ondergrond is rustig voor mijn voeten.
We besluiten allebei dat we deze alfslag willen nemen.
Natuurlijk kies je daarvoor.

Maar er staat een bordje bij: "Geen Toegang Zonder Permissie"
We moeten het eerst vragen.
En wachten op antwoord.
Op toestemming.

En daar staan we nu, wachtend op die splitsing.
Hopend dat we de juiste weg mogen gaan volgen.

Koe

Ik zou wel een koe willen.
Gewoon, in de tuin.
Met een eigen stalletje natuurlijk, en af en toe mag ze even bij me binnenkomen.
Omdat we dat allebei heel gezellig vinden.
Ik heb dan van die openslaande tuindeuren.
En als ze zin heeft in gezelschap komt ze even om het hoekje gluren.
Dan nodig ik haar uit en krijgt ze iets lekkers van me.
Uit dankbaarheid komt ze dan even met haar grote kop tegen me aan staan.
Dan kroel ik haar achter haar oren, dat vindt ze fijn.

Elke ochtend en avond zal ik haar melken.
In haar stalletje, met een prettig muziekje aan.
In de loop van de middag zullen we altijd even een wandelingetje maken samen.
Dan sjokken we door het park of het winkelcentrum en vertel ik haar over mijn dag.
Soms trakteer ik haar op een verse maiskolf.
Als ik zelf bijvoorbeeld een ijsje neem, of een koffie-om-mee-te-nemen.
En als de avond valt kom ik even bij haar zitten in haar stal.
Dan lees ik haar wat voor uit een mooi boek.
We knuffelen elkaar en wensen elkaar een fijne nacht.

Heel soms mag ik bij haar logeren, in het stro, tegen haar grote, warme lijf.
Dan vertelt ze me haar diepste geheimen.
En ik haar de mijne.
In het pikkedonker, met z'n tweetjes.

Ze heet Stella, dat vind ik een leuke naam.


Ik zou wel een mensenvriendin willen.
Dan zou ik in gewoon in haar tuin wonen.
Mijn eigen stalletje natuurlijk, en af en toe mag ik even bij haar binnenkomen.
Omdat we dat allebei heel gezellig vinden.
Ze heeft dan van die openslaande tuindeuren.
Als ik zin heb in gezelschap kom ik even om het hoekje gluren.
Dan nodigt ze me uit en krijg ik iets lekkers van haar.
Uit dankbaarheid zal ik haar liefkozen, met mijn kop tegen het hare.
Dan kroelt ze achter mijn oren, dat vind ik fijn.

Elke ochtend en avond zal ze me melken.
In mijn stalletje, met een prettig muziekje aan.
In de loop van de middag zullen we altijd even een wandelingetje maken samen.
Dan sjokken we door het park of het winkelcentrum en vertelt ze mij over haar dag.
Soms trakteert ze me op een verse maiskolf.
Als ze zelf  bijvoorbeeld een ijsje neemt, of een koffie-om-mee-te-nemen.
En als de avond valt komt ze even bij me zitten in mijn stal.
Dan leest ze me wat voor uit een mooi boek.
We knuffelen elkaar en wensen elkaar een fijne nacht.

Heel soms komt ze bij me logeren, in het stro, met haar warme lijf  tegen me aan.
Dan vertel ik haar mijn diepste geheimen.
En zij mij die van haar.
In het pikkedonker, met z'n tweetjes.

Ze heet Sophie, dat vind ik een leuke naam

Stel je voor...

...dat dit echt zou gebeuren.
Ik bedoel, stel je ECHT eens voor...
Zou je dan bang zijn?
Of zou het allemaal zo onwerkelijk zijn dat je er niet eens aan toe komt om bang te zijn?

Soms kijk ik naar de lucht en de wolken en dan stel ik me voor dat ik daar iets gigantisch zie verschijnen.
Zoals in "War of the Worlds" of  "Independance Day", iets niet-te-bevatten groots dat de halve hemel bedekt, zich voortbeweegt en gewoon alles wat hij tegenkomt begint te vernielen en verslinden.
Ik probeer dan ook te voelen hoe ik me op dat moment zou voelen, als dat zou gebeuren.
Als ik me dat maar sterk genoeg inbeeld dan zie ik het bijna echt. Daar boven in die lucht.
Een reusachtige spin die over de huizenblokken stapt en grote happen uit de daken neemt.
En dan voel ik het een beetje.
Hoe ik me dan zou voelen.
Een beetje kriebelig, denk ik.
Niet in paniek, maar wel heel nerveus.
Nerveus, kriebelig.
Zoals je je voelde als je als kind betrapt werd bij belletje trekken en van schrik in je broek dreigde te plassen-kriebelig.

Ik heb nog niet bedacht wat ik dan vervolgens zou gaan doen.
Nu ik daar zo over nadenk merk ik dat ik daar nog niet uit ben.
Zou ik wegrennen? Mijn dochters zouden me niet bij kunnen houden...
Verstoppen dan? Ik zou in een kelder willen kruipen, maar die heb ik niet.
Mijn lot ondergaan? Omdat ik niet zou willen overleven in een wereld die totaal verwoest is en waarin ik alles en iedereen kwijt ben geraakt?

Weet je wat, we zien wel.
Als het ooit zover is zal ik er nog eens over nadenken.
Wie weet verzin ik wel iets heel heldhaftigs...

Shaun Tan - "Story of the Giants"

Met de ziel onder de poot

Lowieke is gekomen.
Lowieke weigert te vertrekken.
De aandacht van de kindjes doet hem goed, samen rennen ze de hele dag door het veld.
Die twee meiden...en Lowieke erachteraan.

Hij zeurt, loopt de hele tijd mee naar de keuken.
Staat daar dan te draaikonten en te mmmrrrrrraowen.
Hij heeft scherpe scherpe nagels.
Hij krabt aan het tapijt.
Hij sneakt de trap op naar boven.
Hij wil steeds naar binnen, maar dan weer naar buiten.
Eenmaal buiten wil hij weer naar binnen.

Hij houdt de meisjes bezig, maar leidt ze ook af.
Is Lowieke buiten, dan willen ze naar buiten.
Wil Lowieke naar binnen, dan willen ze naar binnen.
Wil Lowieke weer naar buiten...
Als we zitten te eten willen ze weten waar Lowieke is.
Of hij ook iets mag eten.
Als ze naar bed moeten willen ze weten waar Lowieke is.
Of hij ook verhaaltje mag luisteren.
Of ze hem even welterusten mogen zeggen.
Lowieke dit.
Lowieke dat.

En nu liggen de meisjes in bed.
En Lowieke is er nog steeds.
Strijkt langs mijn been en valt in slaap onder de tafel.
Ik kan hem natuurlijk gewoon de deur uit zetten.
Maar het regent buiten...
En eigenlijk vind ik hem best gezellig.
Dat sympathieke rotbeest...

Gentse bewustmakerij

Lovely Blog Award (and my winner is...)

Een paar weken geleden kreeg ik de "One Lovely Blog Award" aangeboden door *EYE-SNACKS*.
Vereerd heb ik hem aangenomen met de belofte hem door te geven aan Bloggers die mij aanspreken.
Ik geloof dat je er eigenlijk zo'n 15 moet "awarden", maar persoonlijk vind ik dat veel te veel.
Niet alleen omdat ik nog niet zoveel bloggers ken, maar vooral omdat het in mijn ogen zo'n award, wat een teken van waardering en bewondering is, minder waardevol en uniek maakt als hij teveel in omloop is.

Ik ga dus niet strooien met awards, maar heb er een gekozen die me aanspreekt en waarvan ik vind dat ze een teken van bewondering verdient.

Het blog van Lotte Egtberts kwam ik toevallig tegen toen ik op zoek was naar een afbeelding van een schilderij van Kees van Dongen.
Ik stapte binnen in de wereld van iemand met een liefde voor kunst, literatuur, muziek, geschiedenis en al die andere zaken, klein en groot, die de wereld kleur geven.
Dat ik veel overeenkomsten zag in onze interesses vond ik leuk.
Toen ik las hoe jong ze is was ik onder de indruk.
Deze dame staat op een manier in het leven die voor haar leeftijd nog helemaal niet vanzelfsprekend is. Die uberhaubt niet vanzelfsprekend is denk ik zelfs, aangezien de wereld stikt van de mensen die vergeten zijn hoe ze om zich heen moeten kijken naar de dingen die binnen handbereik liggen en waar je van kan genieten. Mensen die altijd bezig zijn te streven naar een doel, een toekomst die hen gelukkig denkt te maken en daardoor vergeten dat het echte geluk dichter bij ligt dan gedacht...

Anyway, op ahum ahum vond ik een oude ziel in een jong lichaam.
En iemand die liefheeft.
Ik kan het denk ik niet beter omschrijven dan dat.
Punt.

Dus Lotte, je bent mooi bezig.
Ik hoop dat je mijn One Lovely Blog Award wil accepteren en het leuk vindt om hem op jouw beurt door te geven aan iemand die jou weer boeit.

Tadaa, alsjeblieft:

Madame Tournesol

Ze stond daar al weken, gestaag te groeien in mijn tuin.

In mijn tuin leeft meer onkruid dan kruid, en ik twijfelde in eerste instantie of ik haar moest laten staan.
Maar ze deed zo haar best, ze wilde zo graag...ik heb haar laten staan omdat ik besefte dat een zonnebloem in spé mijn border had betreden.
Waarschijnlijk ontstaan uit een verloren zaadje uit de vogelbollen van de winter.

De bloem liet lang op zich wachten.
Ze werd hoger en hoger.
Maar telkens als ik dacht "daar komt ze...", dan bleken het toch nog steeds enkel groene bladeren te zijn die uit haar kruin ontsproten.

Totdat ik terug kwam van mijn avontuur Parijs en ze daar ineens was.
Madame Tournesol, in eigen persoon.
Ik was blij om haar eindelijk eens te zien en begroette haar vriendelijk.
Geen reactie, maar dat verbaasde mij natuurlijk niet.
Statig stond ze daar te turen, gezicht gericht naar het oosten, als ik me niet vergis.

Als ik me niet vergis.

Vanmorgen realiseerde ik me dat ik me vergist had.

Ik keek naar buiten en zag haar staan.

Turend naar rechts, het oosten?

Ik dacht altijd dat zonnebloemen meedraaiden met de zon.

Maar Madame Tournesol niet.
Haar zonnegezicht staat steevast gericht naar rechts.
Naar het oosten, dacht ik.
En vanmorgen viel mijn kwartje.

Madame Tournesol tuurt niet naar de zon.

Ze gluurt en tuurt, over de schutting.
Naar de tuin van de buren.

De tuin van de buren, is een ongelooflijk netjes onderhouden tuin.

Met veel bloemen in allerei kleuren,
Beeldjes op de juiste plaatsen.
Gras dat op alle plaatsen exact dezelfde kleur en lengte heeft.

Perfect gewoon.

Om jaloers op te zijn...? Afgunstig?

Als het aan Madame Tournesol ligt wel.

Ze negeert mij al vanaf het moment dat ze er was.
Doet niets anders dan turen naar de buren.
De tuin van de buren.
Want ze weet dat ze niet in mijn tuin thuishoort.
Ze is geboren in de verkeerde tuin.
Daar had ze moeten staan, hiernaast!
En ze ergert zich, en ze schaamt zich.
Een dame van haar stand, in een achterstandstuin als deze...

Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Ik zie haar denken, "Ik hoor hier niet! Ik hoor daar!"
En dat ik daar nu eenmaal niets aan kan veranderen, dat ze het nu moet stellen met mij, twee onbezonnen kinderen en een tuin vol plebs, in plaats van twee zorgzame, keurige bejaarden met alle tijd en groene vingers waar je U tegen zegt...

Wat moet dat frustrerend zijn, als je gedwongen bent je leven door te brengen op een plaats waar je voelt dat je eigenlijk niet thuishoort.

Ik kan daar best wel inkomen...

Om het goed te maken zal ik haar zaden opvangen, en stiekem over de schutting gooien volgend voorjaar.

Foei, Edvard Munch!

Edvard Munch tekende een huilende vrouw.
We zagen haar hangen in Parijs.
En allebei tegelijk zagen we het gezichtje.
Zie je hem?
Het lachende gezichtje?
Is dat de bedoeling geweest?
Werden er in die tijd al lachebekjes getekend?
Staat hij daar om haar op te vrolijken misschien?
Of is het niet de bedoeling dat zij het ziet, alleen wij?
In dat geval zou ik het niet erg aardig vinden van hem.
Het zou bijna zijn alsof hij de vrouw uitlacht.
Alsof hij achter haar rug om, achter haar tranen om, de draak met haar probeert te steken.
Met ons zit te grappen, om haar.
Dat vind ik best zielig voor die vrouw.
Volgens mij heeft hij haar ook nog eens expres aan het huilen gemaakt.
Iets heel kwetsend tegen haar gezegd, waarop ze in tranen is uitgebarsten.
Zodat hij dat mooi kan natekenen.
"Heel goed, meisje, dat verdriet! Hou dat vast, hou dat vast! Moooiiii..."

Een beetje misbruik maken van haar kwetsbaarheid hè!
En daar dan nog grappig om gaan lopen doen ook!
Schaamt u zich niet, meneer Munch...

Mijn Parijs

Van 's morgens vroeg tot midden in de nacht de bruggen over en straten door op de fiets (wat zo gaaf was dat ik er even van moest gillen)

Zoeken naar de MAOZ (want die hebben ze één in Parijs) en het euforische gevoel bij aankomst bij deze Goddelijke Falafelkoning

De vingerafdrukken van Rodin in een proefmodel waaraan iedereen voorbij loopt
Het lachende gezichtje dat Munch stiekem verwerkt in de achtergond van een tekening (of is het toch toeval?)
Echte, bewegende, filmbeelden van Monet, schilderend in zijn tuin
De zoektocht naar een Belgische krant (want het voetbal gaat voor mijn lief gewoon door)
Koffie die duurder is dan hij smaakt
Toiletten die viezer zijn dan de koffie

Eten en drinken aan een tafeltje in een deuropening, wat hou ik toch van tafeltjes in deuropeningen!!

Malle oude dames, je ziet ze overal waggelen, strompelen, in zichzelf mompelen, de anonimiteit van de stad maakt ze eenzaam en krom en een beetje gestoord
Metro's die ruiken naar veel-teveel-mensen-bij-mekaar
Een dakloze man in het park, deelt zijn brood met de duiven op zijn schoot

Een meisje dat ligt te slapen voor de ingang van Lafayette

Mijn meisjes, die in gedachten overal bij me zijn

Een goochelaar die midden in de nacht zijn kunsten vertoont
Een warme steen in mijn hand in mijn jaszak
Een prachtige steen in een ring van mijn lief
In slaap vallen met mijn hoofd op zijn schoot (een vrouw maakt een foto van ons)

Het proeven van de allereerste Eclair in mijn leven

Jaloers zijn op kleuters die beter Frans spreken dan ik
Prachtige Deense stoeltjes
Proberen te slapen in een hotelkamer zó gehorig dat het lijkt alsof er de hele nacht vrachtwagens en Amerikaanse toeristen langs je bed banjeren
Er geen enkele ochtend in slagen om op tijd te zijn voor het hotel-ontbijt

Ontbijten in de buurt van het hotel waar de eigenaar je al na een dag herkent en je in je favoriete deuropening plaatst

Vanuit mijn ooghoek een kameel denken te zien lopen aan de overkant van de straat
De onvoorstelbare hoeveelheid homofiele koppels in de wijk Le Marais
De onvoorstelbare hoeveelheid Sushi-restaurants overal (soms wel 3 in een straat)

Een hele nacht niet kunnen slapen omdat ik de hele tijd sushi voor me zie (moet je ook niet 2x in een week eten)

In een Indiaas restaurant de hele avond glimlachend aangekeken worden door een masker dat sprekend lijkt op Boy George
Pistache-ijs van Amorino (bijna alsof je in Italië bent)
Pain au Chocolat
Slenteren door het park
Rennen door de regen
Zingen in de zon
En natuurlijk de liefde, al de liefde...

Dat was mijn Parijs deze zomer

Kleine Kick

Als je een paar schoenen in de winkel ziet
En die zo mooi vindt
En twijfelt of je ze moet kopen
Want ze zijn een beetje duur

Als je ze dan draagt
En ermee door de winkel loopt
En ziet dat er op de hiel iets stuk is
En dat dan als een teken ziet om het niet te doen
Als je ze dan laat staan en doorgaat

Als je dan op de laatste dag van de uitverkoop nog eens gaat kijken
In de veronderstelling dat ze weg zullen zijn
En dat ze er dan nog staan
In jouw maat
En de hiel is niet meer stuk
En ze zijn 50% afgeprijsd

Dodemansrit door Amsterdam

Wandelend door Amsterdam met mijn lief.

Aan het eind van de middag besluiten we een hotel te zoeken om te overnachten.
Slenterend door de binnenstad vergapen wij ons aan al die prachtige pandjes...

Op de Lijnbaansgracht staan we een beetje te drentelen voor een mooie woning die opgeknapt wordt.
Er zitten drie mannen bij die woning.
De eigenaar, zittend op het trapje met twee vrienden en hun blikjes bier.

Hij biedt zijn huis te koop aan voor het bescheiden bedrag van €825.000...

Wij bedanken vriendelijk, waarop de prijs zakt naar € 775.000, maar dan wordt het souterrain niet meer verbouwd.

Mijn lief vraagt of een van hen misschien een goede plaats weet om te overnachten.
Vriend 1 antwoordt, op zijn aangeschoten Amsterdams:
"Nauw je ken wel bij maai losjere hoor! Is gaaain problaaaim, gebeurt so faak...heb mometeejl ook 'n paar Libaneesje in huis..."
"Uhm, OK...en wat kost dat dan?"
"Faaiftig euro."
"Hm..."
We kijken elkaar vertwijfeld aan.
De mannen bakkeleien wat heen en weer van heb jij dan wel plek op dit moment en ja dat klopt haai doet dat faker hoor en tis hier flakbij en we kenne wel effe gaan kaaike asje wil en je ben niks ferplicht en hij is OK hoor alleen een beetje dronke en me auto staat om de hoek.

Ik vind het erg vermakelijk allemaal.

We gaan mee, wandelen de gracht af en komen aan bij een super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant.

We stappen in.
Ik heb opgelet, de eigenaar rijdt en hij is niet aangeschoten...in ieder geval niet merkbaar.
En Vriend 1 gaat mee, met zijn blikje.

De rit begint.
We scheuren, en dan overdrijf ik niet, SCHEUREN door de smalle straatjes van de grachtengordel.

En omdat al die straatjes éénrichting zijn, is het nogal een puzzel om daar doorheen te komen.

Ik kan het niet bijhouden, het ene straatje in, andere straatje uit, drEMpeltje, bruggetje over, paaltje omzeilen, steegje om de route af te snijden, maar ondertussen heb ik het idee dat we niet erg ver komen.

Bij het instappen had ik de eigenaar al gecomplimenteerd met zijn super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant.

Hij was er ook erg blij mee.
En terwijl hij scheurt en Vriend 1 met zijn blikje allerlei routes voorstelt, kletst hij over zijn auto.
En terwijl hij scheurt en kletst knijp ik mijn lief in zijn hand.
En ik denk alleen maar dat het toch zonde zou zijn dat hij elk moment die super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant in de prak kan gaan rijden.
Want bij elke straathoek denk ik "NU gaat het gebeuren BENG..."
Dat had ik niet erg gevonden, want we rijden nu ook weer niet zo hard dat je er zelf echt gewond aan zou raken denk ik...maar het zou zo zonde zijn van die auto...

We komen heelhuids aan, op de Spuistraat, bij het huis van Vriend 1.

We mogen een stijle trap naar boven, naar de tweede verdieping, want op de eerste liggen die Libanese toeristen. Zo te ruiken hebben ze de coffeeshops al gevonden.

Op de tweede verdieping komen we aan in de slaapkamer van Vriend 1.

Een vuile kamer die niet opgeruimd wordt.

Met een bed dat al lang niet verschoond is.

"We kenne hier een matrasje foor jullie neerlegge...en hier is de badkamer (viesssss) die mag je gewoon gebruike hoor..."

Wat Vriend 1 kennelijk op een idee brengt, want hij verdwijnt direkt zijn badkamer in voor een van de welbekende boodschappen.

Nogmaals bedanken wij vriendelijk.

Vriend 1 geeft geen gehoor meer.

Nadat Eigenaar mij zijn nummer heeft gegeven "foor mocht je later misschien want het wordt hier haailemaal opgeknapt", begeven wij ons via de stijle trappen naar beneden.

We nemen afscheid, zwaaien naar de wegscheurende super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant en vervolgen onze zoektocht naar een slaapplaats zonder wietlucht, aangeschoten kamergenoten en ongewassen lakens.

En wij zijn een avontuurtje rijker.

Kunst

Matisse tot Malevich in de Hermitage (Amsterdam).
Prachtige tentoonstelling!

Deze twee dames raakten mij het meest:

De onderste dame heeft me het langst vastgehouden.

Ik mag haar wel, ze heeft zo'n mooie, dromerige blik.

Volgens mij was ze erg lief.

Maar ook wel ondeugend.

Als ik een eeuw eerder geleefd had waren we goeie vriendinnen geweest denk ik.

Je mag één keer raden...

...van wie mijn dochters fan zijn:

Zomer

Pluk de dag

En omarm haar

Leveling

En toen werd het 20 juli 2009.
En begreep ik het.
Waarom mijn leven zo overhoop was gegooid de laatste anderhalf jaar.
Waarom ik helemaal opnieuw moest beginnen.
Omdat we elkaar anders nooit zouden vinden.
We liepen al 31 jaar samen rond maar hadden elkaar nog niet gezien.
Letterlijk zijn we naar elkaar toe gereisd.
En hebben we elkaar gevonden.
Niet ontmoet.
Gevonden.

One Lovely Blog Award

Ik ben vereerd.
Mijn eerste award!
En niet zomaar een.

De "One Lovely Blog Award" is mij toegekend door Ingrid van **EYE-SNACKS**

Ik heb ontdekt dat het heerlijk is om mijn gedachten, dromen, wolken "op papier" te zetten.
En wat is het dan geweldig om daar enthousiaste reacties op te krijgen.

De Award is een ontzettend sympathieke uiting van waardering, ik ben er heel blij mee.
Dankjewel Ingrid!

Het is de bedoeling dat ik hem doorgeef aan Bloggers die ik bijzonder vind.
Nu ben ik pas net begonnen en nog niet zo bekend in dit wereldje, maar ik ga op zoek en ik zal vinden!

Rode vrienden

In oktober vorig jaar kwam ik in Brussel deze gezellige familie tegen.
Geen van allen waren te beroerd om even te poseren. Sommigen deden dit zelfs met veel enthousiasme.
Symathieke gasten die hier een mooi plaatsje verdienen.

 

 

 

Toen de duisternis viel, heb ik ze opgeraapt

Ik kocht hem zo ongeveer zonder te kijken, gewoon omdat het zo'n mooie titel is.