Life's a gambol

Gisteren, een uur of half drie.
Mijn jongste meisje en ik wandelden over straat, hand in hand.

"Mama, huppel jij weleens?"
"Nee, eigenlijk niet zo vaak..."
"Ik wel, dat is leuk."
"Ja, zou ik ook eens vaker moeten doen hè?"

We begonnen te huppelen, hand in hand.
Huppelen.
Echt iets wat kinderen doen, grote mensen niet meer.
Omdat het kinderachtig is?
Waarom "mogen" wij dat eigenlijk niet meer?
Terwijl ik daar huppelde, hand in hand met mijn blije kleuter, merkte ik het.
Dat huppelen, dat doet iets met je.
Die beweging werkt op je gemoed, in positieve zin.
Huppelen maakt je blij.
Dus dat zei ik tegen haar.

"Huppelen maakt je blij! Eigenlijk zou iedereen elke dag gewoon heel even moeten huppelen."

Daar was mijn kleuter het roerend mee eens.

Dus we hebben afgesproken, elke dag even te huppelen.
En daar ga ik me aan houden.
Ook al zie ik mijn kleuter niet elke dag, alleen kun je ook huppelen.
Juist op de dagen dat ik alleen ben moet er denk ik gehuppeld worden.

Vandaag  herinnerde ze mij er al aan:
"Mama, je hebt nog niet gehuppeld, kom!"
En daar gingen we.
Zo heerlijk, al zijn het maar drie stappen, ze doen al meteen goed.
Ze schudden de zorgen los en maken je sterk.
Het zijn de kleine dingen die het doen.

Dus ik zeg:

HUPPEL DE DAG!