Je mag één keer raden...

...van wie mijn dochters fan zijn:

Zomer

Pluk de dag

En omarm haar

Leveling

En toen werd het 20 juli 2009.
En begreep ik het.
Waarom mijn leven zo overhoop was gegooid de laatste anderhalf jaar.
Waarom ik helemaal opnieuw moest beginnen.
Omdat we elkaar anders nooit zouden vinden.
We liepen al 31 jaar samen rond maar hadden elkaar nog niet gezien.
Letterlijk zijn we naar elkaar toe gereisd.
En hebben we elkaar gevonden.
Niet ontmoet.
Gevonden.

One Lovely Blog Award

Ik ben vereerd.
Mijn eerste award!
En niet zomaar een.

De "One Lovely Blog Award" is mij toegekend door Ingrid van **EYE-SNACKS**

Ik heb ontdekt dat het heerlijk is om mijn gedachten, dromen, wolken "op papier" te zetten.
En wat is het dan geweldig om daar enthousiaste reacties op te krijgen.

De Award is een ontzettend sympathieke uiting van waardering, ik ben er heel blij mee.
Dankjewel Ingrid!

Het is de bedoeling dat ik hem doorgeef aan Bloggers die ik bijzonder vind.
Nu ben ik pas net begonnen en nog niet zo bekend in dit wereldje, maar ik ga op zoek en ik zal vinden!

Rode vrienden

In oktober vorig jaar kwam ik in Brussel deze gezellige familie tegen.
Geen van allen waren te beroerd om even te poseren. Sommigen deden dit zelfs met veel enthousiasme.
Symathieke gasten die hier een mooi plaatsje verdienen.

 

 

 

Toen de duisternis viel, heb ik ze opgeraapt

Ik kocht hem zo ongeveer zonder te kijken, gewoon omdat het zo'n mooie titel is.

Hoe een trein een wolk werd

Onderweg naar Gent zit ik in de trein richting Dordrecht.

Het is druk, maar na even zoeken vind ik een zitplaats. De stoel naast me laat ik vrij, deze wordt al snel ingenomen door een bejaarde vrouw wiens postuur net iets meer ruimte nodig heeft dan het mijne.

Haar kleinzoontje mag op schoot.
Er wordt veel en tuttig gepraat tegen het kind, het kind zegt weinig terug. Af en toe een blik in mijn richting, ik krijg het gevoel alsof er zo gepolst wordt hoe vertederd ik ben.
Ik ben niet vertederd.
Maar ik glimlach toch maar even.
Ik pak mijn boek, wil vers aan de eerste pagina beginnen. "De schaduw van de wind" schijnt prachtig te zijn.
Maar ik rijd achteruit, naast me wordt luid en veel getutteld en om me heen klinken sms-jes en telefoongesprekken.
Lezen gaat me niet lukken.

Maar dan is er mijn muziek.
In mijn telefoon heb ik een prachtige verzameling fijne liedjes opgeslagen.
Ik zet ze op...en ik sluit me af.
Turend naar de voorbijglijdende landschappen, wisselend van weiland naar industrieterrein naar stad naar dorp naar weiland, verplaats ik mij.
Het voelt alsof niet de trein, maar de muziek mij voortbeweegt.
Alsof de muziek het landschap vormt en verplaatst.
Vogels die hun vleugels in het ritme lijken mee te slaan.
Bomen die naar me zwaaien, koeien die aan me denken als de melodie voorbij komt vliegen.

De treinreis is mijn roadmovie geworden, de muziek is mijn persoonlijke soundtrack.

Niemand kan hier bij komen.
In mijn roadmovie ben ik alleen, solo.
Ik met mijn muziek.
Ik met mijn gedachten, mijn dromen, verlangens, verdriet, hoop, geluk, hartstocht, frustratie, vermoeidheid, nieuwsgierigheid, verwondering, levensvreugde, verwachtingen.
En dit alles komt voorbij in mijn roadmovie, met mijn soundtrack.

Om mij heen draait een wereld vol drukte. Gesprekken, bewegingen en geuren die zich in een brei met elkaar vermengen.
Maar ik ben er geen deel meer van.
Het draait door, maar het draait langs mij heen.

Ik zit op mijn wolk en niemand ziet het.
Niemand voelt mij en ik voel niemand.
Niemand anders dan mijzelf.

Ik ben ervan gaan houden, van die treinreizen.
Het is een moment van bezinning geworden.
Je kan niet anders dan zitten, tot je je bestemming bereikt hebt.
De trein is nu mijn wolk.
En op deze wolk heb ik tijd en ruimte voor verwondering.
Kijken als een kind.
Alsof je alles voor het eerst ziet.
Alles wat langs schiet, aan je voorbij dreigt te glijden zonder opgemerkt te worden, zien!
Hoe mooi de allersimpelste dingen kunnen zijn, als je besluit je erop te focussen.
En muziek helpt, het geeft alles wat je ziet een mooi randje, een accent.
Ook als je je rot voelt kan dat mooi zijn.
Zo zou je bijna kunnen "genieten" van je belabberde stemming.
Of je belabberde stemming kunnen omzetten in iets prettigs.

Iedereen verdient dat gewoon, vind ik.
Iedereen verdient een soundtrack.




* Tip: De akoestische versie van Sufjan Stevens' "Chicago", "Flume" van Bon Iver, "Ragged Wood" van Fleet Foxes, of gewoon de volledige "Goodbye Lenin"- soundtrack van Yann Tiersen.
Maar als geen ander weet Guido Belcanto's "la Pasionaria" een glimlach op mijn gezicht te toveren (in wat voor omstandigheid dan ook)...

Fiets

Al jaren prijkt deze fiets op een muur aan de Vestdijk in Eindhoven.
We hebben een behoorlijk actieve "tag- en graffiti-cultuur" hier in ons prachtige stadje (helaas meer "tag" dan echt goede graffiti), maar nooit wordt deze fiets eens een keer overgekliederd.

Waarom niet?

Gewoon, omdat hij in zijn eenvoud zo ontzettend goed is.
Daar hebben zelfs de "taggers" respect voor.

Gerrit de Postduif

Op een zomeravond raakte ik in gesprek met een gepensioneerde ex-taxichauffeur.
In eerste instantie was ik wat argwanend.
Niet zo gek, aangezien hij had besloten om op ons gesprek in te haken door te beginnen vertellen over een erotische sauna waar hij graag kwam. Niet voor de dametjes, daar was hij niet in geintresseerd. Ondanks zijn uitgebreide omschrijving van hoe ze erbij lopen daar en wat ze allemaal voor schunnige voorstellen doen, geloof ik hem.
Net zo uitgebreid, en met veel meer enthousiasme nog, vertelde hij namelijk over alle andere dingen die je daar kon doen. Voor 50 euro kun je daar van 's morgens vroeg tot 's nachts de sauna's gebruiken, lunchen, avondeten, drinken zoveel je wil.
Wat een aanbieding! En och, dan neem je die dames op de koop toe, je HOEFT er immers geen gebruik van te maken. Kost alleen maar extra.
En als hij zin heeft, heeft hij altijd wel ergens een adresje hoor. Waar het gratis kan, dus daar zal het niet aan liggen.

25 jaar is hij taxichauffeur geweest.
En alle mensen, wat een mensen heeft hij meegemaakt...

Een net getrouwd stel. Zij zwanger, hij straalbezopen en niet te beroerd om haar er eens van langs te geven in de auto.
Een eveneens straalbezopen jongen die zo agressief wordt dat onze chauffeur hem buiten westen moet slaan, in zijn achterklep verder vervoert en voor de deur aflevert bij pa.
Een kerel die hem binnen vraagt en voor zijn ogen de hand van zijn vrouw op de kachel duwt. Die taxirit wordt uiteindelijk een ritje naar de eerste hulp.
Meer dan eens een vrouw die haar rit in natura wil betalen.
Een prostituee die haar pasgeboren baby te koop aanbiedt.
Een vrouw die hem vraagt een vuilzak weg te gooien, wat later blijkt het resultaat van haar doe-het-zelf-abortus te bevatten.
Een moeder met twee kinderen, wil naar het kanaal gebracht worden om zich van kant te maken. Voor hun ogen dreigt zij te springen.

Ik ben in shock.

Ik ben in hele grote shock.

Gelukkig maakte deze taximan ook mooie dingen mee.
Want die depressieve moeder heeft hij er wel van kunnen weerhouden om te springen.
Hij is nog regelmatig bij haar geweest om te praten, ze is er helemaal bovenop gekomen en nu zelfs hertrouwd. Als ze elkaar later tegenkwamen stelde ze hem aan haar kinderen altijd voor als die "lieve, geweldige man".

En hoe aandoenlijk is het, als je een pasgetrouwd stel naar huis brengt en de bruidegom vraagt of je even om de hoek wil wachten, zodat hij zijn vrouw over de drempel kan tillen? Zodat niemand het ziet...

Door twee weduwen betaald worden om ze drie maanden door Spanje te vervoeren, moet ook een prachtig avontuur zijn.

En een jong meisje dat de laatste trein gemist heeft voor een prikkie terug naar Venlo brengen, waar een dankbare moeder hem met koffie opwacht...deze kerel heeft mijn hart gestolen.

Ik heb een man van goede daden ontmoet.
Iemand die zich meer dan eens aan de zwarte kant van het leven heeft begeven, de lelijkste zijde van de mens heeft ervaren.
En desondanks nuchter, oprecht en goudeerlijk is gebleven.

En toen moest ik naar huis.

Ondersteboven heb ik hem de hand geschud.

"Sophie, en jij heet...?"
"Gerrit" zei hij. "Gerrit de Postduif, noemen ze me!"

Zo prachtig, als iemand zomaar toevallig langskomt, op je paadje stapt, een heel klein stukje meeloopt, en weer afslaat.
Maar niet zonder een onuitwisbaar voetspoor achter te laten.

En ineens...

...zie ik dat mijn GSM een gezichtje heeft:

Hij kijkt een beetje beduusd...
Ik vind hem ineens erg lief.