Jelle Brandt Corstius is de juiste man voor mij.
Dat heeft mijn moeder zo bedacht.
Ze begon er ineens over toen we met de familie bij elkaar zaten, werd bijgestaan door mijn jongste zus, die enthousiast zijn leukheid beaamde en voor ik het wist zat mijn hele familie mij als het ware over te halen om hem dan toch in Godsnaam "te nemen".
Alsof ik even naar de mannenwinkel op de hoek moet om hem voor mezelf uit het schap te tillen en af te rekenen.
Er zijn genoeg landen in de wereld waarin je zelf totaal geen inbreng in de liefde hebt.
Je familie bepaalt daar met wie jij je leven zal gaan delen.
Ze zoeken iemand voor je uit waarvan zij het idee hebben dat die persoon helemaal geschikt is voor jou, regelen een ontmoeting met hem en zijn familie, er wordt gepraat, misschien zelfs onderhandeld en voor je het weet ben je getrouwd.
Je leven in kannen en kruiken, voorgeschonken door je ouders.
Wij zijn dat als moderne westerlingen helemaal niet gewend.
Wij zijn allemaal zo vrijgevochten, zo geëmancipeerd, zo modern, wij maken onze eigen keuzes wel.
Wij bepalen zelf wel met wie we het liefdespad gaan bewandelen, dat gaat onze moeder toch zeker niet voor ons voor lopen kauwen?
Maar aan de andere kant.
Heeft het niet eigenlijk ook iets heel gemakkelijks?
Als je nou eens kijkt naar die groeiende hoeveelheid dertig-plussers die, al scharrelend
en datingsites afstruinend hun ware liefde proberen te vinden en door de bomen het bos niet meer zien?
Of nee, andersom; die door dat enorme bos die ene boom niet meer zien die zo goed bij hen past?
Is het dan eigenlijk niet heerlijk als je dat zoekwerk helemaal niet meer zelf hoeft te verrichten omdat je familie dat al voor je gedaan heeft?
En laten we eerlijk zijn, wie kent jou nu beter dan je bloedeigen familie...
Dus wat mij betreft is het prima.
Als jullie het zeggen mam, zusjes, dan zal het ongetwijfeld kloppen.
Ik vertrouw op jullie oordeel, jullie inzicht.
Mijn zusjes noemen hem al Jelle B, van mijn moeder mag hij op de kerstbrunch komen.
Kortom, de familie heeft hem lang en breed geaccepteerd en ontvangt hem met open, warme armen.
Dus.
Moet ik alleen nog even die winkel zien te vinden waar ik hem kan halen...
Dat heeft mijn moeder zo bedacht.
Ze begon er ineens over toen we met de familie bij elkaar zaten, werd bijgestaan door mijn jongste zus, die enthousiast zijn leukheid beaamde en voor ik het wist zat mijn hele familie mij als het ware over te halen om hem dan toch in Godsnaam "te nemen".
Alsof ik even naar de mannenwinkel op de hoek moet om hem voor mezelf uit het schap te tillen en af te rekenen.
Er zijn genoeg landen in de wereld waarin je zelf totaal geen inbreng in de liefde hebt.
Je familie bepaalt daar met wie jij je leven zal gaan delen.
Ze zoeken iemand voor je uit waarvan zij het idee hebben dat die persoon helemaal geschikt is voor jou, regelen een ontmoeting met hem en zijn familie, er wordt gepraat, misschien zelfs onderhandeld en voor je het weet ben je getrouwd.
Je leven in kannen en kruiken, voorgeschonken door je ouders.
Wij zijn dat als moderne westerlingen helemaal niet gewend.
Wij zijn allemaal zo vrijgevochten, zo geëmancipeerd, zo modern, wij maken onze eigen keuzes wel.
Wij bepalen zelf wel met wie we het liefdespad gaan bewandelen, dat gaat onze moeder toch zeker niet voor ons voor lopen kauwen?
Maar aan de andere kant.
Heeft het niet eigenlijk ook iets heel gemakkelijks?
Als je nou eens kijkt naar die groeiende hoeveelheid dertig-plussers die, al scharrelend
en datingsites afstruinend hun ware liefde proberen te vinden en door de bomen het bos niet meer zien?
Of nee, andersom; die door dat enorme bos die ene boom niet meer zien die zo goed bij hen past?
Is het dan eigenlijk niet heerlijk als je dat zoekwerk helemaal niet meer zelf hoeft te verrichten omdat je familie dat al voor je gedaan heeft?
En laten we eerlijk zijn, wie kent jou nu beter dan je bloedeigen familie...
Dus wat mij betreft is het prima.
Als jullie het zeggen mam, zusjes, dan zal het ongetwijfeld kloppen.
Ik vertrouw op jullie oordeel, jullie inzicht.
Mijn zusjes noemen hem al Jelle B, van mijn moeder mag hij op de kerstbrunch komen.
Kortom, de familie heeft hem lang en breed geaccepteerd en ontvangt hem met open, warme armen.
Dus.
Moet ik alleen nog even die winkel zien te vinden waar ik hem kan halen...
