Rome verkennen met de mountainbike is als het trotseren van een stenen jungle.
Een levensgevaarlijk maar uitdagend avontuur.
De fiets telt niet echt mee in het verkeer, er wordt geen rekening mee gehouden.
De wegen zijn voor de auto's, bussen en scooters.
De stoep is voor de voetgangers.
De fietsers...die moeten zich maar zien te redden.
Sommige stukken stoep zijn gemarkeerd als fietspad, maar die paden duren nooit lang en leiden me van het ene haakse bochtje naar de andere stoeprand.
Onderweg baan ik mij een weg door de ontelbare hoeveelheid gaten en bulten.
De boomwortels nemen de stoepen langzaam maar zeker in hun bezit, steeds meer.
Dus verplaats ik mij, dan weer via de stoep, dan weer over de autobaan.
Wurm ik mij langs schuifelende bejaarden en ronkende motors.
De weg voelt soms even heel prettig aan, glad geasfalteerd.
Een verademing voor mijn achterwerk.
Maar een groot gedeelte van de wegen bestaat uit hobbelige keitjes.
Die keitjes, de gaten, de bulten, de boomwortels, ze zorgen ervoor dat ik mij het grootste gedeelte van mijn rit staand op de trappers verplaats, zonder het zadel te raken.
Ik gebruik geen kaart.
In sommige delen van de stad ken ik een beetje de weg, maar de straten van Rome zijn verraderlijk.
Ze leiden je stiekem een onverwachte richting in en weg ben je.
Geen idee meer waar ik mij bevind.
Heerlijk is dat.
Ik improviseer mij een weg door een kluwen van auto's, toeristen, toeristen, auto's...
En ik zie wel waar ik uitkom.
Want de Tiber, die als een woest kolkende, maar immer betrouwbare rode draad door de stad kronkelt,
wacht geduldig tot ik hem weer opzoek.
De Tiber brengt mij altijd veilig thuis.
Thuis bij mijn gastheer.
Waar het verkeersgeluid door de luiken maar binnen sluimert, maar de stad verder afstand neemt van mij.
Voor rust.
Even slapen.
En vanavond drinken we en eten we al wat zalig is.
En zien we wel weer verder.
