Precies bij mijn bips.
Gelukkig zie je dat niet, want er hangt een versleten rode jas overheen.
Mijn haar heb ik vanmorgen gewassen, dus dat hangt lang en slappig over mijn schouders.
Op dit soort slobberdagen maakt het me niet uit wat ik draag.
Loop ik het liefst overal naar toe op mijn pantoffels.
Zo ook vandaag.
Ik wandel de stad in, heb t-shirts nodig.
En een joggingbroek zonder gaatje.
Tussen de mensen loopt een jongen, ergens midden-twintig schat ik, mij tegemoet.
Zodra wij elkaar passeren spreekt hij me ineens aan.
"Hee, neem me niet kwalijk maar...
Ik zag je zo lopen en ik wou even zeggen dat ik vind dat je er leuk uitziet!"
Verrast kijk ik hem aan en kan niet anders stotteren dan
"Huh...echt waar?! N-nou...eh, dankjewel...!"
Verbijsterd staar ik omlaag naar mijn saaie, altijd zwarte outfit onder die oude, rode jas.
De jongen grijnst wat ongemakkelijk naar me.
"Ja...eh, dat was het..."
"Oh, OK...hahah...nou, bedankt...dag...!"
"Dag!"
Tevreden, maar bijna opgelucht loopt hij verder.
Zijn studie-opdracht is geslaagd.
Dat vermoed ik tenminste.
Waarschijnlijk moest iedereen in de klas vandaag iemand een compliment bezorgen.
Een wildvreemde.
Om reacties los te maken, maar vooral om positieve energie te verspreiden.
En wellicht iets in beweging te zetten, het vlinder-effect.
Wie goed doet, goed ontmoet.
En gewoon om een glimlach op iemands gezicht te brengen.
Nou, dat is hem gelukt, breed lachend scharrel ik verder.
Ik geloofde hem geen moment.
Zijn woorden waren lief, maar zo ontzettend voorbereid.
Dat hij hier nèt mij uitkiest, nèt in deze slonzige toestand.
Hilarisch...
En toch, het was een compleet onverwacht wendinkje in de dag.
Aardige woorden van een totaal onbekende.
Kan mij het schelen dat ze voor willekeurig-wie bedoeld waren.
Ze kwamen bij mij aan, die woorden.
Bij mij!
En dat op een slobberdag.
Met een gaatje in mijn broek.
