Verliezingsangst

Mijn dochter is bang voor zombies en spoken.
Bang dat ze opgegeten wordt.
Ze kan er niet van slapen.

Vandaag ben ik haar ineens kwijt.
Het zijn maar een paar minuten.
Geloof ik.
Terwijl ik op de friet wacht besluit zij zich te verstoppen voor haar zusje.
Ze verstopt zich iets te ver en hoort ons niet meer.

Ik roep haar naam, krijg geen reactie.
Ik roep nog eens en nog eens, zonder resultaat.
Ik hoor hoe mijn stem overslaat als ik haar naam
uit volle borst over dat grote, lege parkeerterrein werp.
Ik zie auto's af en aan rijden.
Busjes met de schuifdeur open.
Mannen die ik niet ken.
Onzekerheid wordt lichte paniek.
Lichte paniek wordt angst.

Het zal toch niet waar zijn.
Het zal toch niet zo zijn dat het aller.
Aller ergste wat ik me maar kan voorstellen, zojuist is gebeurd.
Ik zal toch niet zojuist mijn kind verloren zijn.

Het voelt dierlijk, zoals ik hier doelloos ronddool.
Schichtig om me heen kijkend.
Niet wetend waar ik kijken moet.
Nog even en ik ga grommen.
Mijn kroost is zoek.
Ik zie haar nergens.
Ik hoor haar niet.
Mijn kind is weg.

Mensen die merken wat er gaande is beginnen te helpen.
Ze kijken rond, vragen hoe ze eruit ziet.
Terwijl ik haar omschrijf stromen mijn ogen vol.

Terwijl ze om de hoek verschijnt barst ik in tranen uit.
Terwijl ze op mij afrent sla ik mijn handen voor mijn gezicht.
Terwijl ze haar armen om mij heen slaat vervloek ik de Heer.
Terwijl ze met tranen in de ogen "sorry" mompelt
smeek ik haar of ze dit nooit meer wil doen.
Terwijl de friet afkoelt in de fietsmand rijden we huilend naar huis.

Nooit meer verstoppertje.
Ik haat verstoppertje.

Was ik ook maar gewoon bang voor zombies.
Helaas is de echte wereld duizend maal beangstigender.
Het is maar goed dat ze dat nog niet weet.

Blauwe nacht

Je loopt hier zomaar binnen
In die kamer
waar eigenlijk niemand meer mocht zijn

Je gaat gewoon maar liggen
op die koude grond
Je praat
en je raakt me

Een blauwe nacht
die je doorbrengt met mij

Ik kijk zo onverschillig
Alsof het me niets doet
dat je de kamer weer verlaat

Ondersteboven laat je me
alleen
De deur staat op een kier
Het tocht
Wind wakkert door mijn hart

Ontbreking

Heb ik ineens een vreselijk liedje in mijn hoofd.
"Unbreak my heart" van Tony Braxton galmt door mijn brein, zomaar.
Zonder dat ik hierom gevraagd heb.

"Ontbreek mijn hart...", vrij-vertaal ik hardop.
Eigenlijk best een mooie zin.
Ontbreek mijn hart.
Als dat toch eens zou kunnen.
Als iets of iemand ervoor zou kunnen zorgen dat je hart "ontbroken" werd.
Ontdaan van elke barst, ieder litteken dat het in de loop der jaren heeft opgelopen en met zich meedraagt.
Zodat het weer als nieuw, vol geloof en goede moed zou kunnen kloppen.
Zou dat het leven dan gemakkelijker maken?
Zorgelozer?

Zou mijn persoonlijke onzekerheid en twijfel dan weg zijn, omdat de krassen van de middelbare schoolse pesterijen weggepolijst zijn? Als er ergens om mij heen gelachen wordt, zou ik dat dan niet langer op mijzelf betrekken?
Zou zich dan geen brok meer opdringen, wanneer ik mijn kinderen afzet voor dat veel te leuke, mooie huis waar hun vader doodleuk met die ander verder leeft?
Zou het afgedankte gevoel dan weg zijn, alsof het er nooit is geweest?
Zou mijn maag zich dan niet langer keren als ik denk aan die prachtige stad, waar mijn grootste liefde geen ware liefde bleek te zijn? Zou ik dan vergeten dat mij beloofd was te blijven, wat er ook gebeurt?

Zou ik dan soepel en moeiteloos door het leven glijden?
Misschien wel.

Zodra ik mij hiervan een voorstelling probeer te maken merk ik dat ik er een heel dubbel gevoel bij heb.
Want het lijkt misschien best mooi, zo'n zorgeloos en onbeschadigd leven.
Maar ja.
Dan kabbelt het wat voort.
Is er niets om je druk om te maken.
Niets wat je nog ontvlamt of indeukt.
En als het dan een keer mis gaat, kun je dan nog wel tegenslag aan?
Is dan niet iedere mug direkt een enorme olifant...?

Dat kabbelen heb ik lang meegemaakt.
Maar dat water is overgegaan in een woelig stromende beek,
die na iedere bocht ineens weer tot stilstand of juist in een onverwachte stroomversnelling kan komen.
Dat is soms erg frustrerend.
Maar ook spannend en interessant.
En bovenal, het geeft me pas echt het gevoel dat ik leef.

Nee, dan kies ik toch liever voor wat ik heb.
Ik koester mijn hart.
Met alle barsten die het met zich meedraagt.
Wie weet, heelt het ooit nog vanzelf.
Barsten groeien dicht.
En littekens...ach.
Littekens zijn sexy.

Afscheid

In dit huis wordt gestorven
En ik ben te gast
Zijn lichaam is overmeesterd
De dood vreet hem op, van binnenuit
Hij kan niet anders dan zich onderwerpen
Zijn lijf en leven afstaan
Elke dag een beetje meer

En buiten loopt een hond
gewoon door de tuin

Hij vraagt hoe het met me gaat
Wat moet ik daarop zeggen
Alles wat me bezig houdt
valt vandaag in het niet
Want hij gaat dood
En ik blijf leven
Dus stamel ik iets kleins
En hoop dat het onderwerp
snel weer neutraliseert
tot niet-over-mij

En buiten raast een vliegtuig
gewoon voorbij

We wisselen laatste blikken
Delen laatste woorden
Lachen om laatste grappen
Kussen een laatste zoen
Sterkte en het-ga-je-goed
Het was fijn
nog één keer samen te zijn
In de auto naar huis
mag ik even huilen
Om hem die ik nooit meer zal zien
En de oneerlijkheid
waar hij slachtoffer van werd

En buiten grazen de koeien
gewoon maar door

Slechte huid

Kan iemand mijn vel recht trekken?
Ik zit er zo slecht in
Alsof zwaartekracht nu meester is
over mijn lichaam
en mijn geest

De wereld voelt log
Ik krijg mezelf niet in beweging
Als in die droom
waarin je wilt rennen
maar niet vooruit komt

De dag kruipt traag voorbij
Ze heeft geen haast
Wat kan het haar ook schelen
dat ik hier zit te wachten
tot ze afgelopen is
Hopend dat de volgende beter zal zijn
Minder zwaar en stroperig

Wat kan ik anders doen
dan wachten
Gewoon maar weer wachten
tot het over gaat

Morgen is vast alles anders