Rome

Machtige, prachtige stad
Je hebt ooit mijn hart gestolen
Stoere, sterke man
die mij zo stevig omarmt, telkens weer
Een macho die mij steeds weer om zijn vinger weet te winden
Je maakt me zo klein
Nietig voel ik mij bij jou

Ik kan het niet laten en moet weer naar je toe
Ook al hebben we het soms moeilijk gehad, jij en ik
Toen ik in mijn alleenzaamheid opgeslokt werd in jouw massa
met de zon op mijn schouders
als een last, om mij te laten voelen wie de sterkste was
Ja, jij dus
Wat was ik boos op jou
Wat haatte ik jou in die dagen

Het was de laatste keer dat we samen waren
Twee jaar geleden alweer
Maar onze haat-liefde verhouding zet zich voort
De boosheid is gezakt
Mijn verlangen naar jou begint weer op te wellen

En nu ik wederom alleen ben
is er weer plaats voor jou

Ik kom naar je toe, Rome
en geef me nogmaals aan je over

Gewoon

Ik heb een heerlijke maaltijd voor me staan.
Spaghetti met iets van prei, kaas en hé...vijgen.

Links van mij zitten vier mensen.
Ze buiken uit.
Man en vrouw, met tegenover hen twee jongens.
Eén van de jongens heeft zich ooit eens verslikt in een dropje.
Bijna was hij gestikt.
Rechts van mij zitten twee vrouwen.
Van mijn leeftijd?
Of toch net iets ouder?
Eén van hen heeft net een nieuwe vriend.
Ze weet nog niet of hij van katten houdt.
En ze is nog niet aan kinderen toe.
Haar vriendin snapt dat.
Al snappend aait ze mijn hond.
De hele tijd.

Wat een gewone avond.
Op een warm terras in Eindhoven,
op een zomerachtig zwoele avond in april,
beleef ik een gewone avond.
Fijn, heerlijk, zalig zelfs.
Maar gewoon.

En toch ook weer niet.

(Ik wil iets schrijven over vijgen,
maar weet niet precies wat.
Denkend aan die vijgen kom ik tot een conclusie.
Als je jezelf zou mogen vergelijken met een vrucht, welke zou je dan zijn?

Ik denk dat ik een vijg ben.
Gewoon, en toch ook weer niet)

Afwezig

De akoestiek in een trein kan verbazend zijn.
De jongen die uitgebreid en lachend over zijn ervaringen met alcohol vertelt, klinkt alsof hij door een speaker schalt.
Hij heeft niet eens door hoe ik van ieder fragment van zijn geluid meegeniet.
En geniet.

...Hangend onder die tap, wel 10 seconden!
...Tequila met een tuinslang, ziek jonge...ZIEK! hahahah...
en
...Waar je nóóit aan moet beginnen, Absent!

Absinth fluister ik, maar hij hoort het niet.

"ABSENT" roept hij nog eens.

Absinth fluister ik, maar hij hoort het niet.

Ik ben absent voor hem.

The Absinthe drinker - Pablo Picasso

Ochtend, mijn drieluik

Snoozen.
Minimaal een half uur, zalig.
Bewust slapen, noem ik dat altijd.
Veel leuker dan echt slapen, want daar merk je niks van.
Snoozen is steeds weer opnieuw dat heerlijke moment beleven waarin je tussen waak en slaap verkeert...
Waarin je nog even een droom probeert af te maken, niet weet wat nu werkelijkheid is en wat niet.
Je hoofd is nog bezig met allerlei hersenspinsels en ondertussen sijpelt de nieuwe, verse ochtend binnen...vervreemdend kan dat zijn.
Frustrerend ook soms, als je met man en macht probeert om die fijne droom nog even vast te houden en hij glipt langzaam weg...om plaats te maken voor de realiteit...
Nog even...
Keertje uitrekken...
Omdraaien...
Nog heel even...

Maar dan moet ik er toch echt uit.
En deze fase is volledig gehuld in een strak tijdschema.
Zoveel minuten voor douchen en aankleden.
Time check.
Zoveel minuten voor hond uitlaten.
Time check.
Kinderen wakker maken, uit bed branden.
Plassen en kleed je aan, kom op, ga je aankleden.
Time check.
Zoveel minuten om hun ontbijt te maken.
Hun lunch voor te smeren.
Fruit.
Drinken.
Time Check.
Zelf ontbijten en ondertussen hun haren fatsoeneren, zoveel minuten.
Time check.
Hond eten geven.
Time check.
Tanden poetsen.
Trek je schoenen aan.
Trek je schoenen nou aan.
Time check.
Doe je jas aan.
Doe je jas nou eens aan.
Time check.
Hond in de keuken.
Deuren op slot.
Fiets buiten.
Kom nou, we moeten gaan.
En gaan.
Zoveel minuten om fietsend de school te bereiken.
Zingende meisjes achterop.
Of wiebelend en kibbelend.
Of soms opmerkelijk zwijgzaam.
Met koude handjes die zich onder mijn jas wurmen.
Om mama te plagen.
En dan zijn we er.
Zoveel minuten om de een gedag te zeggen.
Time check.
Zoveel minuten voor de ander.
Dag schatje, tot vanmiddag.
Ze kijkt niet eens meer om, zo leuk is het op school.

Ik wandel naar buiten.
En dan is er die rust.
Op mijn fiets door de drukte.
Om mij heen wordt verplaatst en gehaast.
Iedereen moet ergens heen.
En snel.
Maar ik heb de tijd.
Op mijn fiets verplaats ik mij in alle rust door de drukte.
Alsof iedereen zijn route langs een denkbeeldige lijn volgt.
Kriebelkrabbelende, hotsebotserige lijnen, allemaal door elkaar, langs elkaar heen.
En door die wirwar van lijnen loopt die van mij.
Een kalme, golvende route die ik alleen maar hoef te volgen.
En dan kom ik er wel.

Dan begint de rest van mijn dag.
Goedemorgen!

Early morning light - Aldo Luongo