Gewoon

Ik heb een heerlijke maaltijd voor me staan.
Spaghetti met iets van prei, kaas en hé...vijgen.

Links van mij zitten vier mensen.
Ze buiken uit.
Man en vrouw, met tegenover hen twee jongens.
Eén van de jongens heeft zich ooit eens verslikt in een dropje.
Bijna was hij gestikt.
Rechts van mij zitten twee vrouwen.
Van mijn leeftijd?
Of toch net iets ouder?
Eén van hen heeft net een nieuwe vriend.
Ze weet nog niet of hij van katten houdt.
En ze is nog niet aan kinderen toe.
Haar vriendin snapt dat.
Al snappend aait ze mijn hond.
De hele tijd.

Wat een gewone avond.
Op een warm terras in Eindhoven,
op een zomerachtig zwoele avond in april,
beleef ik een gewone avond.
Fijn, heerlijk, zalig zelfs.
Maar gewoon.

En toch ook weer niet.

(Ik wil iets schrijven over vijgen,
maar weet niet precies wat.
Denkend aan die vijgen kom ik tot een conclusie.
Als je jezelf zou mogen vergelijken met een vrucht, welke zou je dan zijn?

Ik denk dat ik een vijg ben.
Gewoon, en toch ook weer niet)