In Memoriam

"I'm never gonna know you now
But I'm gonna love you anyhow"

Elliott Smith

Och, gewoon.
Omdat het precies 8 jaar geleden is.
En 8 is mijn lievelings.

Hij was te kwetsbaar voor deze wereld.
Net als zijn liedjes.

Viva Barcelona

Mijn laatste ochtend in deze heerlijk stad.
Schrijvend op mijn ligbank kijk ik uit over het dak van Barcelona.
Onder dat veld van zandkleurig pleisterwerk, scheve dakpannen en schotelantennes, komt een stad tot leven.
Een vrouw in pyama hangt uit het raam met een sigaret.
Duiven vliegen af en aan.
Was wordt opgehangen aan balkonnetjes.
Rolluiken van winkels gaan open.
Barcelona ontwaakt, begint haar dag.

Ik fiets door de zon, langs de haven.
Ik zing.
Mijn lief schreef een lied, het gaat over ons.
En het danst al dagen door mijn hoofd.

Langs het water is alles ruim, open en zonnig.
Als ik terug de Gotische wijk in rijd, valt het zonlicht weg.
Er is geen plaats voor in die smalle straatjes, tussen die metershoge gevels.
En daar, midden in het oudste en meest knusse en schilderachtige stukje Barcelona,
sta ik stil.
En hoor ik iemand piano spelen.
Ergens daarboven, uit één van die eeuwenoude etages weerkaatsen die prachtige akoestische klanken vanuit de ramen tegen de muren omlaag.
(Hoe hebben ze dat ding daar in Godsnaam gekregen...?)
Het klopt zo mooi allemaal.

Ik ben weer eens van een stad gaan houden.
Ondanks het feit dat ik de schrille contrasten die zich in een wereldstad voordoen niet kan negeren.
Of misschien juist wel dankzij dat feit.
Arm en rijk leeft zo dicht op elkaar.
Een dakloze prepareert zijn shot in het portiekje van ons vakantie-appartement.
Een confronterend voorbeeld van die schrijnende realiteit.
Pasgeboren puppies met hun mama en baasjes op de vuile stoep van de Rambla.
Een vrouw die Starbucks binnenstrompelt om te bedelen.
Een man in slaapzak, midden op de stoep, tussen alle passerende feestgangers, in diepe slaap.
Omdat het hem allemaal niets meer uitmaakt.
Het is er.
En toch hou ik van steden.
Van alles wat er gebeurt en samenkomt.
Hoe een stad zo'n sprekende persoonlijkheid kan hebben.
Die enorm bij je kan passen of juist helemaal niet.

Barcelona lijkt bijna perfect.
Met haar bruisende stadscentrum, direct aan de zee.
De ontspannen mentaliteit die overal voelbaar is.
Overal klinkt muziek.
Overal ruik je eten.
Niemand heeft haast.
Iedereen lijkt elkaar te accepteren.
Iedereen houdt van zijn stad.
En terecht.

Later als ik groot ben ga ik hier wonen.
Net als in Berlijn, Parijs, Rome...

Zonlicht

"Het is misschien wel Liefde, in de vorm van licht", zei hij.

Euforia

Wat een heerlijk land is dat toch, Euforia.
Ik vind het telkens terug.
Zelfs als mijn hoofd weer eens in de donkere, grauwe wolken zit lukt het me.
Weet ik de plek toch weer te vinden.
Het land van ultiem geluksgevoel.

Deze keer vind ik het in Barcelona.
Waar de zon je nog volop overgiet met warmte en licht.
En wederom speelt de fiets een belangrijke rol.
De fiets brengt mij letterlijk in een versnelling.
De stad glijdt aan mij voorbij en ik voel me vrij.
Ik kan alle kanten op gaan, verdwalen, het maakt niet uit.
De zon schijnt en er komt een lied in mijn hoofd.

Bergafwaards door Barcelona, zonder kracht te hoeven zetten, glijdend over het asfalt,
mensen, auto's, alles passerend,
luid zingend,
voel ik mij intens gelukkig.
En bedenk ik me dat het dus zelfs in een state of mind waarin je het leven af en toe vooral waardeloos vindt, mogelijk is om je toch ineens gelukkig te voelen.
Euforisch zelfs.
Gelukkig in het kwadraat.

Het ontroert me.
Hoe gelukkig ik kan zijn.
En het lucht op.
Want ik kan het dus nog steeds.

Foto: Tom Walton