Minimaal een half uur, zalig.
Bewust slapen, noem ik dat altijd.
Veel leuker dan echt slapen, want daar merk je niks van.
Snoozen is steeds weer opnieuw dat heerlijke moment beleven waarin je tussen waak en slaap verkeert...
Waarin je nog even een droom probeert af te maken, niet weet wat nu werkelijkheid is en wat niet.
Je hoofd is nog bezig met allerlei hersenspinsels en ondertussen sijpelt de nieuwe, verse ochtend binnen...vervreemdend kan dat zijn.
Frustrerend ook soms, als je met man en macht probeert om die fijne droom nog even vast te houden en hij glipt langzaam weg...om plaats te maken voor de realiteit...
Nog even...
Keertje uitrekken...
Omdraaien...
Nog heel even...
Maar dan moet ik er toch echt uit.
En deze fase is volledig gehuld in een strak tijdschema.
Zoveel minuten voor douchen en aankleden.
Time check.
Zoveel minuten voor hond uitlaten.
Time check.
Kinderen wakker maken, uit bed branden.
Plassen en kleed je aan, kom op, ga je aankleden.
Time check.
Zoveel minuten om hun ontbijt te maken.
Hun lunch voor te smeren.
Fruit.
Drinken.
Time Check.
Zelf ontbijten en ondertussen hun haren fatsoeneren, zoveel minuten.
Time check.
Hond eten geven.
Time check.
Tanden poetsen.
Trek je schoenen aan.
Trek je schoenen nou aan.
Time check.
Doe je jas aan.
Doe je jas nou eens aan.
Time check.
Hond in de keuken.
Deuren op slot.
Fiets buiten.
Kom nou, we moeten gaan.
En gaan.
Zoveel minuten om fietsend de school te bereiken.
Zingende meisjes achterop.
Of wiebelend en kibbelend.
Of soms opmerkelijk zwijgzaam.
Met koude handjes die zich onder mijn jas wurmen.
Om mama te plagen.
En dan zijn we er.
Zoveel minuten om de een gedag te zeggen.
Time check.
Zoveel minuten voor de ander.
Dag schatje, tot vanmiddag.
Ze kijkt niet eens meer om, zo leuk is het op school.
Ik wandel naar buiten.
En dan is er die rust.
Op mijn fiets door de drukte.
Om mij heen wordt verplaatst en gehaast.
Iedereen moet ergens heen.
En snel.
Maar ik heb de tijd.
Op mijn fiets verplaats ik mij in alle rust door de drukte.
Alsof iedereen zijn route langs een denkbeeldige lijn volgt.
Kriebelkrabbelende, hotsebotserige lijnen, allemaal door elkaar, langs elkaar heen.
En door die wirwar van lijnen loopt die van mij.
Een kalme, golvende route die ik alleen maar hoef te volgen.
En dan kom ik er wel.
Dan begint de rest van mijn dag.
Goedemorgen!
Early morning light - Aldo Luongo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten