Ontbreking

Heb ik ineens een vreselijk liedje in mijn hoofd.
"Unbreak my heart" van Tony Braxton galmt door mijn brein, zomaar.
Zonder dat ik hierom gevraagd heb.

"Ontbreek mijn hart...", vrij-vertaal ik hardop.
Eigenlijk best een mooie zin.
Ontbreek mijn hart.
Als dat toch eens zou kunnen.
Als iets of iemand ervoor zou kunnen zorgen dat je hart "ontbroken" werd.
Ontdaan van elke barst, ieder litteken dat het in de loop der jaren heeft opgelopen en met zich meedraagt.
Zodat het weer als nieuw, vol geloof en goede moed zou kunnen kloppen.
Zou dat het leven dan gemakkelijker maken?
Zorgelozer?

Zou mijn persoonlijke onzekerheid en twijfel dan weg zijn, omdat de krassen van de middelbare schoolse pesterijen weggepolijst zijn? Als er ergens om mij heen gelachen wordt, zou ik dat dan niet langer op mijzelf betrekken?
Zou zich dan geen brok meer opdringen, wanneer ik mijn kinderen afzet voor dat veel te leuke, mooie huis waar hun vader doodleuk met die ander verder leeft?
Zou het afgedankte gevoel dan weg zijn, alsof het er nooit is geweest?
Zou mijn maag zich dan niet langer keren als ik denk aan die prachtige stad, waar mijn grootste liefde geen ware liefde bleek te zijn? Zou ik dan vergeten dat mij beloofd was te blijven, wat er ook gebeurt?

Zou ik dan soepel en moeiteloos door het leven glijden?
Misschien wel.

Zodra ik mij hiervan een voorstelling probeer te maken merk ik dat ik er een heel dubbel gevoel bij heb.
Want het lijkt misschien best mooi, zo'n zorgeloos en onbeschadigd leven.
Maar ja.
Dan kabbelt het wat voort.
Is er niets om je druk om te maken.
Niets wat je nog ontvlamt of indeukt.
En als het dan een keer mis gaat, kun je dan nog wel tegenslag aan?
Is dan niet iedere mug direkt een enorme olifant...?

Dat kabbelen heb ik lang meegemaakt.
Maar dat water is overgegaan in een woelig stromende beek,
die na iedere bocht ineens weer tot stilstand of juist in een onverwachte stroomversnelling kan komen.
Dat is soms erg frustrerend.
Maar ook spannend en interessant.
En bovenal, het geeft me pas echt het gevoel dat ik leef.

Nee, dan kies ik toch liever voor wat ik heb.
Ik koester mijn hart.
Met alle barsten die het met zich meedraagt.
Wie weet, heelt het ooit nog vanzelf.
Barsten groeien dicht.
En littekens...ach.
Littekens zijn sexy.