Bang dat ze opgegeten wordt.
Ze kan er niet van slapen.
Vandaag ben ik haar ineens kwijt.
Het zijn maar een paar minuten.
Geloof ik.
Terwijl ik op de friet wacht besluit zij zich te verstoppen voor haar zusje.
Ze verstopt zich iets te ver en hoort ons niet meer.
Ik roep haar naam, krijg geen reactie.
Ik roep nog eens en nog eens, zonder resultaat.
Ik hoor hoe mijn stem overslaat als ik haar naam
uit volle borst over dat grote, lege parkeerterrein werp.
Ik zie auto's af en aan rijden.
Busjes met de schuifdeur open.
Mannen die ik niet ken.
Onzekerheid wordt lichte paniek.
Lichte paniek wordt angst.
Het zal toch niet waar zijn.
Het zal toch niet zo zijn dat het aller.
Aller ergste wat ik me maar kan voorstellen, zojuist is gebeurd.
Ik zal toch niet zojuist mijn kind verloren zijn.
Het voelt dierlijk, zoals ik hier doelloos ronddool.
Schichtig om me heen kijkend.
Niet wetend waar ik kijken moet.
Nog even en ik ga grommen.
Mijn kroost is zoek.
Ik zie haar nergens.
Ik hoor haar niet.
Mijn kind is weg.
Mensen die merken wat er gaande is beginnen te helpen.
Ze kijken rond, vragen hoe ze eruit ziet.
Terwijl ik haar omschrijf stromen mijn ogen vol.
Terwijl ze om de hoek verschijnt barst ik in tranen uit.
Terwijl ze op mij afrent sla ik mijn handen voor mijn gezicht.
Terwijl ze haar armen om mij heen slaat vervloek ik de Heer.
Terwijl ze met tranen in de ogen "sorry" mompelt
smeek ik haar of ze dit nooit meer wil doen.
Terwijl de friet afkoelt in de fietsmand rijden we huilend naar huis.
Nooit meer verstoppertje.
Ik haat verstoppertje.
Was ik ook maar gewoon bang voor zombies.
Helaas is de echte wereld duizend maal beangstigender.
Het is maar goed dat ze dat nog niet weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten