Genadeloos

Ik weet niet wat ik kan verwachten.
Dat het indrukwekkend zal zijn.
Dat moet wel.
Het is Sufjan Stevens.

Maar dat het is zoals het is...
Dat had ik niet durven hopen.
Vanaf de eerste minuut.
Een reusachtig monster van geluid komt op mij af.
Grist mij uit mijn stoel, klemt mij in zijn grote klauwen.
Hij houdt me stevig vast, hoog boven zich.
Klein en nietig zit ik bekneld in zijn muziek.
Ik kan me nauwelijks verroeren.
Af en toe lijkt hij wat beweegruimte te geven.
Met een zacht, intiem en akoestisch moment.
Om me vervolgens weer gevangen te nemen in een tornado van geluiden.
Keer op keer grijpt hij me weer.
Slingert me rond om me vervolgens even los te laten.
Geen tijd om je vrijheid te proeven.
Want zodra ik de grond raak heeft hij me alweer te pakken.
En krijg ik er weer van langs.
Er is geen ontsnappen aan.
Hulpeloos voel ik mij.
Kan mij alleen maar overgeven aan mijn kippenvel.
Mijn ademloosheid.
Mijn verwarring.
Mijn tranen.

De "Wall of Sound" van Sufjan Stevens verplettert me genadeloos.
Om me vervolgens neer te smijten.
Aan mijn leeggezogen lot overgelaten.

Met trillende beentjes in de foyer.
Tussen al zijn andere slachtoffers.
Stuk voor stuk die verwilderde blik in de ogen.
Wij zaten er middenin.
In het oog.
Wij hebben een muzikale orkaan overleefd.