Bedelcliché

Ik sta bij de houdbare melk als hij op me af komt geschuifeld.

Eigenlijk weet ik al meteen hoe laat het is.

" 'Ello madame, 'ow are you?" zegt hij, terwijl hij zachtjes mijn hand vastpakt.

"I am from France, Marseille...do you speak English?"

"Uhh yes I do..."
(Hoe komt een kerel uit Marseille in hemelsnaam in Eindhoven terecht?)

Mijn hand in de zijne wordt zorgzaam behandeld.
Met een sigaret tussen wijs- en middelvinger geklemd glijdt zijn handpalm over die van mij.
Best zachte handen, voor een dakloze...merk ik.

"My name is Marcel, what is your name? Can I ask you something? What is your name?"

"...Sophie...why...what...do you need...?"

"Ah well, you see...I have lost my creditcard..."

Ja hoor.

Ik begin mijn hand terug te trekken.

"Maybe you could give me some mo-..."
 

"Sir." onderbreek ik hem.

"If you would just be honest with me...

If you would just tell me you need cash to pay for your next shot...

Because you need to get high, or else...

Then for sure I would have given you money.

But no junkie ever tells me that.

They all have creditcards.

And they all seem to lose them, all the time.

If anyone would ever just TELL me he needed money to buy drugs.

I would be able to appreciate the honesty and reward him for that.

But no one ever does that. Nooo one!"

 

Hoofdschuddend loop ik weg.

 

Niet veel later wordt hij weggestuurd door de supermarktmanager.

Zijn pak vla smijt hij boos terug in een willekeurig schap.

 

Misschien realiseert hij zich dat hij zijn tactiek zal moeten aanpassen.

Wat origineler moet worden.

Door gewoon eerlijk te zijn misschien.

Bij mij zou het werken.