Hoe een trein een wolk werd

Onderweg naar Gent zit ik in de trein richting Dordrecht.

Het is druk, maar na even zoeken vind ik een zitplaats. De stoel naast me laat ik vrij, deze wordt al snel ingenomen door een bejaarde vrouw wiens postuur net iets meer ruimte nodig heeft dan het mijne.

Haar kleinzoontje mag op schoot.
Er wordt veel en tuttig gepraat tegen het kind, het kind zegt weinig terug. Af en toe een blik in mijn richting, ik krijg het gevoel alsof er zo gepolst wordt hoe vertederd ik ben.
Ik ben niet vertederd.
Maar ik glimlach toch maar even.
Ik pak mijn boek, wil vers aan de eerste pagina beginnen. "De schaduw van de wind" schijnt prachtig te zijn.
Maar ik rijd achteruit, naast me wordt luid en veel getutteld en om me heen klinken sms-jes en telefoongesprekken.
Lezen gaat me niet lukken.

Maar dan is er mijn muziek.
In mijn telefoon heb ik een prachtige verzameling fijne liedjes opgeslagen.
Ik zet ze op...en ik sluit me af.
Turend naar de voorbijglijdende landschappen, wisselend van weiland naar industrieterrein naar stad naar dorp naar weiland, verplaats ik mij.
Het voelt alsof niet de trein, maar de muziek mij voortbeweegt.
Alsof de muziek het landschap vormt en verplaatst.
Vogels die hun vleugels in het ritme lijken mee te slaan.
Bomen die naar me zwaaien, koeien die aan me denken als de melodie voorbij komt vliegen.

De treinreis is mijn roadmovie geworden, de muziek is mijn persoonlijke soundtrack.

Niemand kan hier bij komen.
In mijn roadmovie ben ik alleen, solo.
Ik met mijn muziek.
Ik met mijn gedachten, mijn dromen, verlangens, verdriet, hoop, geluk, hartstocht, frustratie, vermoeidheid, nieuwsgierigheid, verwondering, levensvreugde, verwachtingen.
En dit alles komt voorbij in mijn roadmovie, met mijn soundtrack.

Om mij heen draait een wereld vol drukte. Gesprekken, bewegingen en geuren die zich in een brei met elkaar vermengen.
Maar ik ben er geen deel meer van.
Het draait door, maar het draait langs mij heen.

Ik zit op mijn wolk en niemand ziet het.
Niemand voelt mij en ik voel niemand.
Niemand anders dan mijzelf.

Ik ben ervan gaan houden, van die treinreizen.
Het is een moment van bezinning geworden.
Je kan niet anders dan zitten, tot je je bestemming bereikt hebt.
De trein is nu mijn wolk.
En op deze wolk heb ik tijd en ruimte voor verwondering.
Kijken als een kind.
Alsof je alles voor het eerst ziet.
Alles wat langs schiet, aan je voorbij dreigt te glijden zonder opgemerkt te worden, zien!
Hoe mooi de allersimpelste dingen kunnen zijn, als je besluit je erop te focussen.
En muziek helpt, het geeft alles wat je ziet een mooi randje, een accent.
Ook als je je rot voelt kan dat mooi zijn.
Zo zou je bijna kunnen "genieten" van je belabberde stemming.
Of je belabberde stemming kunnen omzetten in iets prettigs.

Iedereen verdient dat gewoon, vind ik.
Iedereen verdient een soundtrack.




* Tip: De akoestische versie van Sufjan Stevens' "Chicago", "Flume" van Bon Iver, "Ragged Wood" van Fleet Foxes, of gewoon de volledige "Goodbye Lenin"- soundtrack van Yann Tiersen.
Maar als geen ander weet Guido Belcanto's "la Pasionaria" een glimlach op mijn gezicht te toveren (in wat voor omstandigheid dan ook)...