Splitsing

Ik loop, vlieg, ren, struikel, kruip, wandel over mijn paadje.
De laatste tijd was de weg behoorlijk steil, met scherpe steentjes die pijn zijn gaan doen aan mijn voeten.
Er is iemand met me mee komen wandelen en klauteren en dat heeft geholpen.
Dan vergeet je die scherpe steentjes een beetje en heb je meer zin om door te gaan.
Nu zijn we aangekomen bij een splitsing, bovenaan de helling.
We kunnen twee kanten op, zie ik.
Ik zie ook ongeveer welke richting ze in gaan.
De weg die we volgen loopt terug omlaag.
De stenen zijn groter en scherper, het wordt er donkerder.
Na een tiental meters is het te mistig om te kunnen zien hoe de weg verder loopt.
En dan is er die afslag.
Het is een recht pad, vooruit.
Niet omhoog, niet omlaag, gewoon recht vooruit.
De zon schijnt er, de bloemen bloeien er en de ondergrond is rustig voor mijn voeten.
We besluiten allebei dat we deze alfslag willen nemen.
Natuurlijk kies je daarvoor.

Maar er staat een bordje bij: "Geen Toegang Zonder Permissie"
We moeten het eerst vragen.
En wachten op antwoord.
Op toestemming.

En daar staan we nu, wachtend op die splitsing.
Hopend dat we de juiste weg mogen gaan volgen.