Dodemansrit door Amsterdam

Wandelend door Amsterdam met mijn lief.

Aan het eind van de middag besluiten we een hotel te zoeken om te overnachten.
Slenterend door de binnenstad vergapen wij ons aan al die prachtige pandjes...

Op de Lijnbaansgracht staan we een beetje te drentelen voor een mooie woning die opgeknapt wordt.
Er zitten drie mannen bij die woning.
De eigenaar, zittend op het trapje met twee vrienden en hun blikjes bier.

Hij biedt zijn huis te koop aan voor het bescheiden bedrag van €825.000...

Wij bedanken vriendelijk, waarop de prijs zakt naar € 775.000, maar dan wordt het souterrain niet meer verbouwd.

Mijn lief vraagt of een van hen misschien een goede plaats weet om te overnachten.
Vriend 1 antwoordt, op zijn aangeschoten Amsterdams:
"Nauw je ken wel bij maai losjere hoor! Is gaaain problaaaim, gebeurt so faak...heb mometeejl ook 'n paar Libaneesje in huis..."
"Uhm, OK...en wat kost dat dan?"
"Faaiftig euro."
"Hm..."
We kijken elkaar vertwijfeld aan.
De mannen bakkeleien wat heen en weer van heb jij dan wel plek op dit moment en ja dat klopt haai doet dat faker hoor en tis hier flakbij en we kenne wel effe gaan kaaike asje wil en je ben niks ferplicht en hij is OK hoor alleen een beetje dronke en me auto staat om de hoek.

Ik vind het erg vermakelijk allemaal.

We gaan mee, wandelen de gracht af en komen aan bij een super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant.

We stappen in.
Ik heb opgelet, de eigenaar rijdt en hij is niet aangeschoten...in ieder geval niet merkbaar.
En Vriend 1 gaat mee, met zijn blikje.

De rit begint.
We scheuren, en dan overdrijf ik niet, SCHEUREN door de smalle straatjes van de grachtengordel.

En omdat al die straatjes éénrichting zijn, is het nogal een puzzel om daar doorheen te komen.

Ik kan het niet bijhouden, het ene straatje in, andere straatje uit, drEMpeltje, bruggetje over, paaltje omzeilen, steegje om de route af te snijden, maar ondertussen heb ik het idee dat we niet erg ver komen.

Bij het instappen had ik de eigenaar al gecomplimenteerd met zijn super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant.

Hij was er ook erg blij mee.
En terwijl hij scheurt en Vriend 1 met zijn blikje allerlei routes voorstelt, kletst hij over zijn auto.
En terwijl hij scheurt en kletst knijp ik mijn lief in zijn hand.
En ik denk alleen maar dat het toch zonde zou zijn dat hij elk moment die super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant in de prak kan gaan rijden.
Want bij elke straathoek denk ik "NU gaat het gebeuren BENG..."
Dat had ik niet erg gevonden, want we rijden nu ook weer niet zo hard dat je er zelf echt gewond aan zou raken denk ik...maar het zou zo zonde zijn van die auto...

We komen heelhuids aan, op de Spuistraat, bij het huis van Vriend 1.

We mogen een stijle trap naar boven, naar de tweede verdieping, want op de eerste liggen die Libanese toeristen. Zo te ruiken hebben ze de coffeeshops al gevonden.

Op de tweede verdieping komen we aan in de slaapkamer van Vriend 1.

Een vuile kamer die niet opgeruimd wordt.

Met een bed dat al lang niet verschoond is.

"We kenne hier een matrasje foor jullie neerlegge...en hier is de badkamer (viesssss) die mag je gewoon gebruike hoor..."

Wat Vriend 1 kennelijk op een idee brengt, want hij verdwijnt direkt zijn badkamer in voor een van de welbekende boodschappen.

Nogmaals bedanken wij vriendelijk.

Vriend 1 geeft geen gehoor meer.

Nadat Eigenaar mij zijn nummer heeft gegeven "foor mocht je later misschien want het wordt hier haailemaal opgeknapt", begeven wij ons via de stijle trappen naar beneden.

We nemen afscheid, zwaaien naar de wegscheurende super kei gave witte jaren '70 Rover met zwart leren bekleding en het stuur aan de verkeerde kant en vervolgen onze zoektocht naar een slaapplaats zonder wietlucht, aangeschoten kamergenoten en ongewassen lakens.

En wij zijn een avontuurtje rijker.