Madame Tournesol

Ze stond daar al weken, gestaag te groeien in mijn tuin.

In mijn tuin leeft meer onkruid dan kruid, en ik twijfelde in eerste instantie of ik haar moest laten staan.
Maar ze deed zo haar best, ze wilde zo graag...ik heb haar laten staan omdat ik besefte dat een zonnebloem in spé mijn border had betreden.
Waarschijnlijk ontstaan uit een verloren zaadje uit de vogelbollen van de winter.

De bloem liet lang op zich wachten.
Ze werd hoger en hoger.
Maar telkens als ik dacht "daar komt ze...", dan bleken het toch nog steeds enkel groene bladeren te zijn die uit haar kruin ontsproten.

Totdat ik terug kwam van mijn avontuur Parijs en ze daar ineens was.
Madame Tournesol, in eigen persoon.
Ik was blij om haar eindelijk eens te zien en begroette haar vriendelijk.
Geen reactie, maar dat verbaasde mij natuurlijk niet.
Statig stond ze daar te turen, gezicht gericht naar het oosten, als ik me niet vergis.

Als ik me niet vergis.

Vanmorgen realiseerde ik me dat ik me vergist had.

Ik keek naar buiten en zag haar staan.

Turend naar rechts, het oosten?

Ik dacht altijd dat zonnebloemen meedraaiden met de zon.

Maar Madame Tournesol niet.
Haar zonnegezicht staat steevast gericht naar rechts.
Naar het oosten, dacht ik.
En vanmorgen viel mijn kwartje.

Madame Tournesol tuurt niet naar de zon.

Ze gluurt en tuurt, over de schutting.
Naar de tuin van de buren.

De tuin van de buren, is een ongelooflijk netjes onderhouden tuin.

Met veel bloemen in allerei kleuren,
Beeldjes op de juiste plaatsen.
Gras dat op alle plaatsen exact dezelfde kleur en lengte heeft.

Perfect gewoon.

Om jaloers op te zijn...? Afgunstig?

Als het aan Madame Tournesol ligt wel.

Ze negeert mij al vanaf het moment dat ze er was.
Doet niets anders dan turen naar de buren.
De tuin van de buren.
Want ze weet dat ze niet in mijn tuin thuishoort.
Ze is geboren in de verkeerde tuin.
Daar had ze moeten staan, hiernaast!
En ze ergert zich, en ze schaamt zich.
Een dame van haar stand, in een achterstandstuin als deze...

Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Ik zie haar denken, "Ik hoor hier niet! Ik hoor daar!"
En dat ik daar nu eenmaal niets aan kan veranderen, dat ze het nu moet stellen met mij, twee onbezonnen kinderen en een tuin vol plebs, in plaats van twee zorgzame, keurige bejaarden met alle tijd en groene vingers waar je U tegen zegt...

Wat moet dat frustrerend zijn, als je gedwongen bent je leven door te brengen op een plaats waar je voelt dat je eigenlijk niet thuishoort.

Ik kan daar best wel inkomen...

Om het goed te maken zal ik haar zaden opvangen, en stiekem over de schutting gooien volgend voorjaar.