Met de ziel onder de poot

Lowieke is gekomen.
Lowieke weigert te vertrekken.
De aandacht van de kindjes doet hem goed, samen rennen ze de hele dag door het veld.
Die twee meiden...en Lowieke erachteraan.

Hij zeurt, loopt de hele tijd mee naar de keuken.
Staat daar dan te draaikonten en te mmmrrrrrraowen.
Hij heeft scherpe scherpe nagels.
Hij krabt aan het tapijt.
Hij sneakt de trap op naar boven.
Hij wil steeds naar binnen, maar dan weer naar buiten.
Eenmaal buiten wil hij weer naar binnen.

Hij houdt de meisjes bezig, maar leidt ze ook af.
Is Lowieke buiten, dan willen ze naar buiten.
Wil Lowieke naar binnen, dan willen ze naar binnen.
Wil Lowieke weer naar buiten...
Als we zitten te eten willen ze weten waar Lowieke is.
Of hij ook iets mag eten.
Als ze naar bed moeten willen ze weten waar Lowieke is.
Of hij ook verhaaltje mag luisteren.
Of ze hem even welterusten mogen zeggen.
Lowieke dit.
Lowieke dat.

En nu liggen de meisjes in bed.
En Lowieke is er nog steeds.
Strijkt langs mijn been en valt in slaap onder de tafel.
Ik kan hem natuurlijk gewoon de deur uit zetten.
Maar het regent buiten...
En eigenlijk vind ik hem best gezellig.
Dat sympathieke rotbeest...