Stel je voor...

...dat dit echt zou gebeuren.
Ik bedoel, stel je ECHT eens voor...
Zou je dan bang zijn?
Of zou het allemaal zo onwerkelijk zijn dat je er niet eens aan toe komt om bang te zijn?

Soms kijk ik naar de lucht en de wolken en dan stel ik me voor dat ik daar iets gigantisch zie verschijnen.
Zoals in "War of the Worlds" of  "Independance Day", iets niet-te-bevatten groots dat de halve hemel bedekt, zich voortbeweegt en gewoon alles wat hij tegenkomt begint te vernielen en verslinden.
Ik probeer dan ook te voelen hoe ik me op dat moment zou voelen, als dat zou gebeuren.
Als ik me dat maar sterk genoeg inbeeld dan zie ik het bijna echt. Daar boven in die lucht.
Een reusachtige spin die over de huizenblokken stapt en grote happen uit de daken neemt.
En dan voel ik het een beetje.
Hoe ik me dan zou voelen.
Een beetje kriebelig, denk ik.
Niet in paniek, maar wel heel nerveus.
Nerveus, kriebelig.
Zoals je je voelde als je als kind betrapt werd bij belletje trekken en van schrik in je broek dreigde te plassen-kriebelig.

Ik heb nog niet bedacht wat ik dan vervolgens zou gaan doen.
Nu ik daar zo over nadenk merk ik dat ik daar nog niet uit ben.
Zou ik wegrennen? Mijn dochters zouden me niet bij kunnen houden...
Verstoppen dan? Ik zou in een kelder willen kruipen, maar die heb ik niet.
Mijn lot ondergaan? Omdat ik niet zou willen overleven in een wereld die totaal verwoest is en waarin ik alles en iedereen kwijt ben geraakt?

Weet je wat, we zien wel.
Als het ooit zover is zal ik er nog eens over nadenken.
Wie weet verzin ik wel iets heel heldhaftigs...

Shaun Tan - "Story of the Giants"