Maar wat was het een lief moment, eigenlijk.
Ik stond bij de kassa, ze rekende mijn spullen af.
Ik had haar nog niet gezien, omdat ik niet keek.
Als mijn wolken zwart zijn beperk ik mijn blikveld.
Tot mij en niet verder.
"Die zijn al heel erg oud, wist u dat?"
Ik keek op.
Ze keek me aan, stralend.
Recht in mijn ogen.
Alsof ze een smetteloze ziel had, nog geen krasje te zien.
Zo straalde ze me aan.
Ik dacht dat ze bedoelde dat ze over datum waren.
Maar ze bedoelde dat die After Eights al zo vreselijk lang gemaakt worden.
Sinds 1866 heb ik later opgezocht.
Dus we lachten, even.
Lief, lief meisje.
Heel even.
Klaarde het op.
Foto: Treinend ergens tussen Roosendaal en Antwerpen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten