Pechstrook

Sinds vorige week ben ik gaan hardlopen.
Omdat ik het nodig heb om me beter te voelen dan ik me voel.
Het maakt je hoofd leeg.
En het werkt, ik voel me een stuk gelukkiger sinds ik loop.

Er is in mijn buurt niet veel natuur om doorheen te lopen.
Het enige stukje groen in de nabije omgeving is een park dat langs het spoor loopt.
Met wat struiken, een hondenuitlaatveldje en een speeltuin.
En daardoorheen loopt een pad.

Nu heb ik gemerkt dat dit pad vooral bevolkt wordt door een bepaald soort mensen.
Ik passeer vuile trainingspakken.
Afgeknauwde nagels aan smerige vingers.
Zware shag.
Verwaarloosde hondenvrienden.
Ongekamde kapsels.
Lichaamsgeuren die doordrenkt zijn van de alcohol.
Bloeddoorlopen wangen.
Bedorven tanden.
Gestolen fiets aan de hand.
Of onderuitgezakt op een parkbankje.
En allemaal hebben ze die blik in de ogen.
Die blik die je hebt als je hebt opgegeven.

En ik ren ze voorbij.
Terwijl ik ze passeer denk ik:
Dit is hem... de pechstrook.
Ik ren over De Pechstrook van het Leven.

Ineens voel ik me misplaatst.
Hier hoor ik dus niet te zijn.
Gelukkig maar.
Of.
Renden ze maar met mij mee...
Dan zongen we samen dat lied.
En voelden we ons allemáál wat beter.