Dwaze ochtend

Het was vrijdagochtend, negen uur.
Het was de tijd van het jaar.
Het was die dag een dwaze dag.
En normaal gesproken vermijd ik de confrontatie.
Maar nu was ik eens nieuwsgierig.
Of het waar is wat ze zeggen.

Dus.

Ik ben de Bijenkorf binnen geweest.
Tijdens de Drie Dwaze Dagen.
Voor de eerste keer in mijn leven.
En ja, het is waar wat ze zeggen.
Oké, ik heb geen kleerscheurende taferelen mogen aanschouwen.
Maar wel datgene dat die kleerscheurende taferelen eventueel veroorzaakt.
Het straalde namelijk uit ieder vrouwelijk oog dat ik tegenkwam.

Hebzucht.
Gretige hebzucht.

Als een stel hongerige roofdieren bewogen ze door de winkel.
Hun blikken keken alsof ze het liefst op alle plaatsen tegelijk zouden willen kijken.
Hun vingers grabbelden alsof ze zo snel mogelijk verder wilden naar het volgende rek.
Alsof ze bang waren om hun prooi mis te lopen.
Een ander ermee vandoor zou gaan.
Wat ook zeer waarschijnlijk was natuurlijk.

Het viel me op dat ik er instinctief de voorkeur aan gaf om me buiten de "aanbiedingen-zone" te begeven.
Daar was het rustig.
Geen gele stickertjes.
Geen hongerige vrouwen.
Geen gedrang.

Vanuit mijn veilige schuilplaats loerde ik naar de vrouwen.
Af en toe waagde ik een paar stappen door gevaarlijk gebied.
Dan ving ik wat op van een gesprek.
"Ga jij die kant op, dan begin ik vast hier!"
Op de schoenenafdeling kon ik al geen schoen meer zien.
Omdat alle dozen overhoop waren gehaald.
En er daarom meer vrouwen dan schoenen leken te staan.
Ze graaiden en graaiden.
En ik schaamde me een beetje.

Ik heb het niet lang volgehouden.
Met een benauwd en opgejaagd gevoel ben ik naar buiten geslopen.
Ontsnapt, zo voelde het een beetje.
Maar ook enigzins beledigd.

Is dit hoe vrouwen zijn als hun ware natuur naar boven komt?
Ik denk van niet, maar dat denkt de rest van de wereld nu natuurlijk wel!
Wat een slechte vertegenwoordiging, vrouwen!

In mijn gedachten heb ik ze op hun kop gegeven.
Foei vrouwen.