Gezichtsbedrog

Camogli is klein en ligt aan de Italiaanse Rivièra, ergens tussen Genova en la Spezia.
Al die plaatjes hier langs de kustlijn kenmerken zich door de gezellig gevarieerd gekleurde huisjes.
Allerlei pasteltintjes door elkaar, vaak opgestapeld en nonchalant gerangschikt rondom een baai met haventje, houten bootjes, oerknus en smakelijk om te zien allemaal.
Mooi, maar eigenlijk niets voor mij, merk ik nu.
Want het is allemaal oppervlak, niets is wat het lijkt.
Zo blijkt.
Zodra je dichterbij komt, gaat het ineens opvallen dat al dat gezellig authentieke schilderwerk op de gevels ook daadwerkelijk niet meer is dan schilderwerk.
De muren zijn volledig dichtgepleisterd, met hier en daar een raam met groene, houten luiken.
De rest van de rijen ramen, luiken en ornamenten die je op afstand denkt te zien, blijken in feite muurschilderingen te zijn.
"Ramen" dus.
Met "ornamenten".
Sommige creatievelingen hebben zelfs diepte in hun gevels gesuggereerd, door "nisjes" aan te brengen met "standbeeldjes" erin.
Een van de "raamkozijnen" met "halfgeopende luiken" heeft zelfs een "grijze kat" op haar "vensterbank" zitten...
Nep nep nep!
Overal waar je kijkt!
Ik krijg het gevoel alsof ik door Duckstad loop.
Of een filmset.
Al dit moois is enkel en alleen maar opgezet als een mooi plaatje voor de toeristen.
Ik vind een dag hier rondlopen eigenlijk wel meer dan genoeg.
Ik wil hier weg, ik wil naar de stad.
Waar ik mij op mijn gemak en zelfs een beetje thuis voel, steeds weer.
Waar de muren gewoon echt zijn, ook van dichtbij.
Waar niet gelogen wordt over de lelijkheid, want die is er genoeg.
Alora, vado.
Het is tijd voor Rome