Bij goed weer vermijd ik haar tegenwoordig, omdat de grasvelden dan bevolkt worden door picknickers.
Mijn vlekkenprins luistert doorgaans behoorlijk goed, zowel binnen als buiten.
Maar zodra er ergens iets eetbaars in het vizier is, slaat bij meneer spontaan de Oost-Indische doofheid toe.
Kleedjes op het gras, met mensen erop, betekent dat er iets te halen valt.
Dan speert hij er vandoor en is er niets wat ik kan doen om hem terug te lokken.
Deze zondag is het opvallend rustig in het park.
Niemand te bekennen, dus ik besluit het erop te wagen en wandel het park in.
Voor de zekerheid neem ik de bosachtige route die om de grasvelden heen loopt, om eventuele picknickers zoveel mogelijk te vermijden.
Het gaat heerlijk, ik kom niemand tegen, de krentenbol draaft vrolijk snuffelend en piesend om mij heen.
Hier en daar wat gras kauwen, ach ja, hij doet maar.
Af en toe even terugtrekken om achter in de bosjes een grote boodschap te doen.
Want ook een hond heeft daar blijkbaar wat privacy voor nodig, die van mij in ieder geval wel.
We zijn bijna aan het eind van onze wandeling als hij ze spot.
Ze zitten op een zeer ongebruikelijke plek, ik zie daar normaal nooit mensen zitten.
We zijn toch eigenlijk de grootste gevarenzone allang voorbij.
Het gaat erg snel ineens, zodra ik ze zie zitten is het eigenlijk al te laat.
Mijn monster gallopeert op hen af, het is een jong stelletje.
Ze staan op, dus hij heeft nu de volledige vrijheid.
Een plastic zak met daarin twee onbesmeerde, harde broodjes worden in de bek genomen.
Het kost wat tijd om dat weg te werken natuurlijk en daar komt de bazin al aan, wegwezen dus.
Ik ren op hem af.
Hij ziet mij, maakt een bokkesprong en draaft een paar meter van mij vandaan.
Ondertussen schrokt hij door.
Ik loop op hem af, wederom een bokkesprong en weg is hij.
Weer een paar meter verder en weer schrokken.
Het broodgevaarte is te groot om te kauwen, als een slang die zich op een konijn stort staat hij het hele geval in één keer naar binnen te slokken.
Met plastic zak en al.
Ondertussen werpt hij mij een alleszeggende blik toe; "Ik weet dat ik dit niet mag, maar je krijgt me toch niet te pakken en ik heb de consequenties er graag voor over dus naanananaanaah..."
Woedend word ik ervan.
Ik weet inmiddels dat hij niet bij mij zal komen voordat hij alles tot de laatste hap naar binnen heeft gewerkt.
Maar tegen beter weten in, ga ik achter hem aan.
Het stelletje kijkt wat beduusd toe hoe ik in mijn gestippelde zomerjurkje, scheldend en tierend achter mijn dartele allesverslinder aan ren zonder hem te pakken te krijgen.
Het lukt hem om de hele zak met broodjes weg te slikken, ongelooflijk.
Bij het wegwerken van de laatste slok komt hij op zijn onmiskenbare manier, rustig op me afgesjokt.
Hij heeft gewonnen.
Duizend excuses aan het stelletje.
Het geeft niet, ze hoefden die broodjes toch al niet meer.
Ze kunnen er wel om lachen.
Ik niet.
Ik schaam me, en dat heb ik niet snel.
Maar ik schaam me.
Mijn hond heeft me wederom eens flink voor aap gezet.
Ik kan hem wel wat doen, maar dat heeft geen zin.
Dus ik lijn hem aan en drentel met hem het park uit.
"Morgen gaat 'ie op Marktplaats hoor", zeg ik nog.
Gelukkig haat ik hem morgen al lang niet meer, dus daar hoeft mijn trouwe vriend niet bang voor te zijn.
De plastic zak trouwens, daar is nog altijd niets van vernomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten