Niets

Geen telefoon.
Geen internet.
Geen mogelijkheid om te schrijven, omdat mijn ondergrond teveel schommelt.
En omdat er continu gepraat wordt om mij heen, door 5 mannen, in een taal die ik maar half kan volgen.
Hierdoor ben ik gedwongen om iets te doen wat totaal niet in mijn systeem zit:
Niets.
Helemaal.
Niets.
Mijn dagen rollen ontspannen voort.
Van wakker worden naar koffie drinken, van zwemmen naar opdrogen in de zon.
Van insmeren naar in slaap vallen, van eten naar nog eens zwemmen en, vooruit, nog eens een dutje doen voor het eten.
Wat heerlijk om me even helemaal over te geven aan dat niets.
Volgend jaar zal het wellicht anders zijn, dan ben ik uitgenodigd om samen met mijn meisjes te komen.
Maar ik kijk er nu al naar uit, want wat zal ik dit graag met ze delen.