Hoor ik achter mij als ik de friettent verlaat.
Terwijl ik de de straat oversteek naar mijn huis om de hoek, vervolgt hij:
"Hee! Hééé! Wildegij gin footoomodel worre?"
Ik draai me om en lach terug:
"Nee niet echt, maar toch bedankt voor het compliment!"
Hij luistert niet en gaat door, nog iets harder.
"Ech waar, gij kent zó model worre!"
Ik loop door.
"Gij moet es naar de hoogstraat gaan! Een maat van mij hèt daar een studio.
Kendegij zo aan de slag! Ech waar!"
"Nou leuk, maar niks voor mij, echt niet!"
Ik loop.
Hij schreeuwt.
"Hééé!"
Inmiddels ben ik al zeker 30 meter van hem verwijderd.
Maar hij krikt zijn volume gewoon nog wat op.
"HEEEEE!!!!! ECH WAAAAAR!!!!"
Ik wuif zijn woorden weg.
"Ja leuk, bedankt!"
En ga de hoek om.
(Hééée!!!)
Het is luie zondag vandaag.
Ik heb niet gedoucht.
De kleren die ik draag raapte ik vanmorgen zomaar bij elkaar.
Mijn haar is ongekamd en mijn make-up is nog van gisteravond.
Om het beeld nog even af te maken, ik draag een papieren tas met friet en kip-saté.
Maar voor Oud-Woenselse begrippen loop ik er blijkbaar bij als een potentieel fotomodel.
Heerlijk hoor, zo'n volks buurtje.
Men schreeuwt gewoon over straat naar elkaar.
Dat is normaal.
Maar moet ik me nou gevleid voelen?
Of niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten