Ze gaan naar de biologische boerderij en ik ga mee, als hulpmama.
Ik krijg een groepje van zes toegewezen, waarmee ik van stal naar stal wandel om opdrachtjes te doen en vragen te beantwoorden in een boekje dat ze van de boer gekregen hebben.
Eén van mijn dochters vriendjes loopt erg graag aan mijn hand.
Hij kletst volop over hoe hard hij kan rennen en hoe lang hij dat kan volhouden.
Ik luister bewonderend toe.
Af en toe rent hij weg, maar steeds komt hij terug bij mijn hand, gezellig wel.
We schuifelen richting kippenhok, hebben het over jongste dochter, als hij ineens vraagt:
"Waarom vind jij haar papa niet meer leuk?"
BAM.
Woorden rollen door mijn hoofd.
"Niet meer leuk?
Ik was gek op die man.
Hij was de liefde van mijn leven...met hem dacht ik oud te gaan worden...
Ik vond hem ontzettend leuk!
Maar hij liep met een onbevredigd gevoel rond waar hij niet over sprak en werd toen verliefd op een ander.
Hij vond míj niet meer goed genoeg en heeft me na dik 10 jaar afgedankt.
Niet meer leuk."
In plaats daarvan stamel ik.
"Niet meer leuk...
Och jongen, da's een lang en moeilijk verhaal.
Maar uhm.
Jouw papa en mama vinden elkaar nog wel leuk, toch?"
"Jaahaa, mijn papa en mama kunnen ècht niet zonder elkaar!"
"Gelukkig, dat is mooi."
Zijn zachtje handje in de mijne.
Aai over zijn bol.
Zijn ouders kunnen niet zonder elkaar.
Dat is mooi.
Wat stinkt dat kippenhok zeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten