Hypocrituniek

Semi-transparante tuniekjes zijn in.
En dan heb ik het dus over strandmode.
Zittend op het leukste plekje van dit restaurant, een grote raamopening met daarin mijn tafeltje en uitzicht op de Italiaanse rivièra, zie ik ze vele malen voorbij komen.
In allerlei kleuren, maar vooral de witte uitvoering is erg populair.
Bikini, met hier overheen zo'n nietsverhullend dun stukje stof.
Wat maakt nou eigenlijk dat je er zo prima bij kunt lopen als je je ergens aan een zwemgelegenheid bevindt?
Dat gegeven van water in combinatie met het feit dat het badkleding is en geen ondergoed, zorgt ervoor dat het algemeen geaccepteerd is als je zo schaars gekleed rondloopt.
Dat het mag.
Dat het niet ordinair is.
Dat je billen, die onherroepelijk onder zowel tuniek als broekrandje uitglippen, gewoon gezien mogen worden.
Als één van de factoren 'bikini' of 'water' zou ontbreken, zou dat het beeld direct veranderen.
Zou je in BH en slipje gaan rondlopen, met daaroverheen niets meer dan zo'n semi-doorzichtige net-niet-jurk-net-niet-blouse, dan word je zeker weten heel raar aangekeken.
Als je in bikini en tuniek door bijvoorbeeld Eindhoven zou gaan lopen...zou het gevolg hetzelfde zijn, waarschijnlijk.
Maar hier aan de kust mag het.
Met semi-transparante tuniek kan alles.
Dan ineens wel.
Wat een hypocriet kledingstuk eigenlijk, dat tuniek.

Tedesco

"Scusa signora, dove è il 'Villaggio Turistico'?
"Villaggio Tur-...vill-...ah, Tedesco!"
"Heu...sorrie?"
"Villaggio Tedesco, è li!"
Ze wijst naar een groen hek.
"Tedesco! German!"
"German..? No, ehh hostel!"
"Si, si! Villaggio Tedesco, german, è li!"
"Ehh...ok...grazie signora..."

Villaggio Turistico (toeristisch dorp) is waar mijn bed zou moeten staan de komende twee nachten.
De dame noemde het Villaggio Tedesco (Duits Dorp) en ik begrijp niet direct waarom.
Ik open het groene hek, bewandel het door een gigantische vijgenboom overkoepelde paadje omhoog en kom er al snel achter waar de miscommunicatie vandaan kwam.
Ik word verwelkomd door een Duitse jongedame.
Ze gaat me voor over paadjes en trapjes, overal staan kamertjes.
Het is een soort slaapkamerdorpje waar ik terecht ben gekomen.
Gezellig.
Niet alleen de eigenaars, maar ook de gasten zijn Duits.
Allemaal, behalve ik.
Bizar.
Om zeven uur staat het avondeten klaar.
Ik mag aanschuiven bij een vriendelijk Duits gezin.
De dame die mijn kamer wees, serveert.
Het is wel aandoenlijk allemaal.
Ze doen dit duidelijk nog niet zo lang.
Een poging tot Italiaans, want er is ansjovis, olijf, gnocchi...
Maar de veel te droge lap vlees met jus en de goed gevulde noedelsoep "oma-style" verraden qua smaak toch echt de afkomst van de kok.
Ik vind dat niet erg.
De alcoholvrije Tiramisu is vooral een dikke, romige hap mascarpone waarin ook de koffie ver te zoeken is...
Oh, en over koffie gesproken.
Nee.
Nee.
Maar ik slaap hier prima.
En ik vind ze lief.
Die koffie komt wel goed, als ik straks het echte dorp in ga.
Daar waar de Italianen zijn.

Slappe lach

In een volgeboekte trein van Basel naar Milaan.
Tussen alleen maar mensen die ik nauwelijks kan verstaan.
Waar de regen langzaam plaats maakt voor zon en warmte.
Lees ik een boek.
Schiet ik in de lach.
En zit ik voor ik het weet,
onbedaarlijk te schateren.
De slappe lach overmeestert mij.
Tranen bestormen mijn wangen.
Heerlijk.
Ook al ziet de hele trein je voor gek aan...

Ik vertrek

Ik wurm mij op het middelste bedje.
Daar had ik voor gekozen, omdat ik zo liggend uit het raam kan kijken.
Het matras is smal en hard, maar ik lig toch niet onaardig.
De conducteur vertelt me dat hij me tegen half 7 zal wakker maken, een half uur voor aankomst in Basel.

Buiten hangt een beangstigend donkere bewolking boven Eindhoven.
Zodra de trein in beweging komt breekt hij open en stort zich leeg over mijn stad en laat ik mijn thuis achter in een wolkbreuk die toiletten doet overstromen.

Ik val in slaap, geloof ik.
Zo'n slaap waarin je steeds het gevoel hebt dat je wakker bent.
Er zit iemand aan mijn handtas...of droom ik dat?
Een vrouw stopt mij lachend in, want mijn billen liggen niet goed bedekt onder mijn deken...of droom ik dat?
Een man schijnt met een zaklampje in mijn gezicht...of droom ik dat?
Met een Duits accent wordt mij gevraagd waar ik vandaan kom en waar ik naartoe reis.
"Euhhmm...from Eindhoven...to Basel...", kraak ik.
Ik knijp met mijn ogen, doe dat lampje toch weg...
"And what is the purpose of your journey?"
"...Vakantie...vacanza, uh...holiday..."
"How long are you planning to stay, madam?"
"Ten minutes...gaap..."
"...Ten minutes...?"
"...Yes...well, I will be travelling on to Italy..."
"Do you have any luggage?"
"Yes, the green bag, over there..."
Het lampje richt zich op mijn rugzak, daarna weer op mij.
"Thank you madam, have a good trip."
"Thank you..."

Wat een vreemde wekservice...
Buiten is het fris en nat.
Goedemorgen Basel.
Dag Basel.
Met je vieze weer.

Volksmodel

"Zoohoo...die ken wel footoomodel worre!"
Hoor ik achter mij als ik de friettent verlaat.
Terwijl ik de de straat oversteek naar mijn huis om de hoek, vervolgt hij:
"Hee! Hééé! Wildegij gin footoomodel worre?"

Ik draai me om en lach terug:
"Nee niet echt, maar toch bedankt voor het compliment!"
Hij luistert niet en gaat door, nog iets harder.
"Ech waar, gij kent zó model worre!"
Ik loop door.
"Gij moet es naar de hoogstraat gaan! Een maat van mij hèt daar een studio.
Kendegij zo aan de slag! Ech waar!"
"Nou leuk, maar niks voor mij, echt niet!"
Ik loop.
Hij schreeuwt.
"Hééé!"
Inmiddels ben ik al zeker 30 meter van hem verwijderd.
Maar hij krikt zijn volume gewoon nog wat op.
"HEEEEE!!!!! ECH WAAAAAR!!!!"

Ik wuif zijn woorden weg.
"Ja leuk, bedankt!"
En ga de hoek om.
(Hééée!!!)

Het is luie zondag vandaag.
Ik heb niet gedoucht.
De kleren die ik draag raapte ik vanmorgen zomaar bij elkaar.
Mijn haar is ongekamd en mijn make-up is nog van gisteravond.
Om het beeld nog even af te maken, ik draag een papieren tas met friet en kip-saté.
Maar voor Oud-Woenselse begrippen loop ik er blijkbaar bij als een potentieel fotomodel.

Heerlijk hoor, zo'n volks buurtje.
Men schreeuwt gewoon over straat naar elkaar.
Dat is normaal.

Maar moet ik me nou gevleid voelen?
Of niet...