De vrouw

Voor mij in de rij staat een gigantische vrouw.

Zeker 1.95m lang en fors gebouwd.
Ze hoeft zich niet om te draaien, het is duidelijk dat ze eigenlijk van het andere geslacht is.
Terwijl haar zoete, doordringende parfum mij lichtelijk begint te bedwelmen, vraag ik mij af.
Hoe komt het toch dat mannen niet in staat zijn om gewoon, subtiel vrouw te zijn?
Waarom moet de geur zo sterk?
Waarom moet het haar zo blond?
De nagels zó roze en de koffer zó Louis Vuitton?
Waarom draagt ze haar make-up alsof ze elk moment het toneel kan bestijgen?
Een plamuurlaag die me het idee geeft dat daarachter een totaal ander gezicht schuilgaat...wat waarschijnlijk ook zo is.
En waarom die boezem, als ze zich omdraait om mij iets te vragen, zó groot...zó bloot...zó in mijn blikveld?

'Mevrouw', dit is toch niet hoe wij zijn?
Wij, vrouwen?
Is dit werkelijk hoe je ons ziet?
Ik begrijp dat niet, wat geeft je het idee dat dit de manier is waarop je je moet uiten om vrouw gevonden te worden?
Je bent het of je bent het niet.
Ook al ben je een man, dan kun je nog steeds een vrouw zijn.
Maar dit, 'mevrouw', is meer een soort karikatuur.
Wat zou ik je graag eens in een simpele jurk zien.
Met je haar ongekamd en enkel wat mascara op je gezicht.
Laat mij je nagels dan eens lakken.
Gewoon, een bescheiden, natuurlijk kleurtje.
En hou maar op met die parfum, je hebt het niet persé nodig.

Oh, en dat loopje, daar moeten we ook wat aan doen.
Dat wulpse gehuppel moet eraf.
Loop gewoon zoals je je voelt, elegant.
Wees jezelf.
Een vrouw.
Als dat is wat je graag wil.

En dan loopt er een vrouw voorbij.
Een die er precies zo uitziet als "zij", diezelfde overtuttelde stijl.
Maar dan authentiek, een "echte" vrouw.
Ik ruik haar langskomen.
Ik moet ervan zuchten.

Want ja...nee...zo snappen ze het nooit natuurlijk.