zondag 20 februari 2011

Dood leven

Ik zag een doodgereden kater langs de weg liggen.
Nog helemaal gaaf, lag hij in een onnatuurlijke houding op de stoep.
Midden in het centrum van de stad, op het drukste moment van de ochtend.
Zijn ogen open, met een starre blik.
Alsof hij lag te dagdromen, zoals ik dat doe in de supermarkt:
Wat moet ik vanavond nou gaan koken...
Maar dat doen ze niet, katten.
Dus was hij dood.
En dat raakte me, dat hij daar zo lag, terwijl de hele wereld gewoon aan hem voorbij raasde.
Auto's en fietsers op weg naar school, werk, winkels.
Overal om hem heen was haast.
Zijn leven was abrubt stopgebotst, en daar lag hij dan.
Temidden van al die verkeershectiek, in geforceerde rust.
Met een briefje erbij.
"De dierenambulance is al op de hoogte, Ergon Bedrijf komt hem ophalen"
Wie wil er nu zo eindigen, stel je voor.
Je wordt doodgereden in de ochtendspits, achtergelaten met een briefje, om vervolgens door een vuilverwerker ingeladen te worden...
Hoe onbelangrijk ben je dan?
In een fractie van de ochtend van gezelschapsdier tot dierlijk afval.

In de Albert Heijn, ergens tussen de groenten en het vlees, slenter ik de ochtend door.
(Als ik de supermarkt binnen kom beland ik vaak in die dagdroom waar de kater me aan deed denken.
Ik bedenk niet vantevoren wat ik precies nodig heb, moet het op dat moment nog gaan verzinnen.
Niet handig, ik weet het, want hierdoor kan ik echt twee maal meer tijd in de winkel doorbrengen dan nodig zou hoeven zijn.)
Ik weet niet meer welk liedje er op dat moment klonk, maar het was zo'n typisch pophitje uit de jaren '80.
Een vrouwenstem die swingend mijmert over...ja, de liefde natuurlijk.
De man genoot van het liedje.
Hij genoot er zo van, dat hij het niet kon laten om met zijn handen een gitaar na te bootsen en mee te spelen op de muziek.
Stralend keek hij me aan en zei al 'air-guitarend':
"Fantastisch nummer hè, dit!"
"Heerlijk!" antwoordde ik, en dat vond ik ook.
Heerlijk om iemand zo te zien genieten.
Op een suf achterhaald supermarkthitje.
Op een koude donderdagochtend in februari.
Denk ik ineens:

Wat een mooie dag.
Vandaag ga ik niet dood.

1 opmerking:

  1. Regelmatig lees ik hier je stukjes, maar meestal schrijf ik je niks. Schrijven doe je immers zelf al
    Zo levend
    Dat ik er stil van word

    BeantwoordenVerwijderen