Alleenzaam

Nooit van mijn leven heb ik geleerd om alleen te zijn.
Het heeft ook nooit gehoeven, er was altijd wel iemand.
Een moeder, een vriendin, een man, een man, een man.
Ik zorgde er wel voor dat ik niet alleen hoefde te zijn.

Er kwam een man in mijn leven die precies het tegenovergestelde was.
Hij was altijd gewend geweest om alleen te zijn.
Ging met gemak en plezier in zijn eentje in een restaurant eten of ergens koffie drinken.
En wat bewonderde ik dat.
Dat was iets wat ik niet durfde.
We waren een tijd samen en toen ging hij weer alleen verder.
En kwam ik tot het besluit dat het eens tijd werd.
Tijd om te leren alleen te zijn.
En dat dat goed is.
Dat ik alleen kan en wil zijn en gelukkig kan zijn met mijn alleenzaamheid.

En nu zit ik hier, in mijn favoriete eetcafeetje.
Te schrijven, terwijl ik op mijn maaltijd wacht.
Alleen.
(Of nee, mijn krentenbol ligt naast me, dus niet geheel alleen.
Maar toch.
Behoorlijk alleen.
Alleen voor beginners.)
Voorheen had ik mij onzeker gevoeld, ongemakkelijk, bekeken.
Nu geniet ik.
Zit ik hier aan mijn tafeltje met mijn hond en mijn pen en geniet ik.
Want ik ben alleen.
And I'm loving it...

Ik begin het al een beetje te leren, geloof ik.