Ik bevind mij in één van die weinige kroegen waar ik mij al jaren zeer onregelmatig bevind.
Een kroeg waar ik mij als tiener altijd te jong voelde, bedenk ik me nu.
Vreemd genoeg heeft dat gevoel mij nooit echt helemaal verlaten, ook al ben ik inmiddels de dertig gepasseerd.
Ik denk dat dat komt doordat er nog steeds ongeveer dezelfde mensen komen.
Al die jaren al, blijven ze maar komen.
Ze worden hier oud, onder mijn neus zie ik ze vergrijzen, hier in de kroeg.
Overdag kom ik er nooit, ik heb er geen zin in en geen tijd voor.
Maar 's nachts ben ik hier graag.
Ik nestel mij in een van die comfortabele lederen banken.
Ik drink mijn drank en observeer.
Dat is wat ik hier het liefste doe.
Want café de Gekte bevat een fascinerend schouwspel dat zich meer en meer voor je ogen ontvouwt, naarmate de tijd dieper de nacht in sluipt.
Naarmate de alcohol dieper de mens in kruipt.
Ik drink mijn drank en ervaar.
Hoe kunstenaars en muzikanten zich vergrijpen aan hun zoveelste glas.
Hoe artiesten en schrijvers hun beschonken ogen over het vrouwelijk schoon laten glijden.
Hoe de acteur tot in den treure poogt zijn vrouw te bedriegen.
Hoe de oude kerel wordt weggejaagd omdat hij weer niet kan betalen.
Hoe de poolballen enkel bij toeval nog de pockets bereiken, ondanks verwoede pogingen van de spelers om er een serieus lijkend spel van te maken.
Hoe de vrouw die ooit zo mooi gevonden werd al dansend in beschonken en onbeschaamde toestand haar lichaam op het biljart drapeert.
Hoe de kroegeigenaar nog een flinke teug neemt, terwijl hij naar buiten zwalkt om zijn stamgasten te omhelzen.
Hoe de ontwerper binnen en buiten, binnen en buiten waggelt, zijn wandeling eindigend tegen sluitingstijd, wanneer hij de slaap gevonden heeft op een bankstel.
Hoe grijzende mannen nog zo graag jongens willen zijn.
Hoe de alcohol de wereld hier binnen, alles wat hier leeft, lijkt te vertroebelen.
Hoe nuchter ik mij voel, vergeleken met hen.
Hoe ik geniet.
Van deze voorstelling, die zij opvoeren voor mij.
Zonder dat ze het weten.
Hoe het liedje in mijn hoofd verschijnt terwijl ik hen aanschouw.
Het liedje dat mij de rest van de nacht zal bijblijven.
Omdat het best mooi verwoordt wat ik hier om mij heen meemaak.
Ik zit er midden in, in dit prachtige chanson.
Ik maak weer eens een klassieker mee, vannacht.
Luister naar "De nuttelozen van de nacht" (J. Brel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten