Waarop je twee totaal verschillende kanten op zou kunnen gaan met je leven
en je geen enkele andere optie hebt dan één van die richtingen te nemen.
Of gewezen te worden.
Want dat was het voor mij in dit geval.
Ik had geen keus, maar kon enkel afwachten welke richting het leven voor mij in petto had.
Zou ik linksaf moeten?
In dat geval zou het rustige vaarwater waar ik eindelijk in terecht was gekomen in één klap wederom een kolkende rivier worden.
Zou de controle weer wegglijden en de wereld zoals ik hem ken nogmaals op zijn kop worden gezet.
Als ik rechtsaf zou mogen, dan zou enkel opluchting klinken.
En alles voorlopig even blijven zoals het is.
Rustig, gezond en gelukkig.
Het was een spannende ochtend, met onderzoeken die ik lang voor me uit heb gesteld.
Precies om de reden zoals hierboven omschreven.
Ik wilde mijn vaarwater nog niet verlaten.
Nog een tijdje genieten van 'even helemaal niets aan mijn kop'.
Voor het geval ik linksaf zou moeten.
En het uit zou zijn met de pret.
Een knobbeltje, een piepkleine vreemdeling in mijn lichaam die daar eerder nog niet was.
Hij zit er nog steeds, maar bedreigt mij niet langer.
Ik mag rechtsaf.
Het is niets.
Ik ben gezond.
Maar wat doet die kleine indringer mij beseffen, zo zwaar beseffen.
Hoe waardevol het is, dat leven van mij.
Hoeveel geluk ik heb gehad tot nu toe.
Het had zomaar anders kunnen zijn.
Linksaf, kwaadaardig.
En daar ga je dan, ondersteboven.
Binnenstebuiten.
Nee.
Mijn leven verkeert in blakende gezondheid.
Mijn familie, de liefde, vriendschappen, allemaal gezond.
En ik besef maar al te goed hoe heerlijk dat is.
En hoe verschrikkelijk onvanzelfsprekend.
Want morgen kan alles anders zijn.
Kan daar ineens weer zo'n tweesprong langskomen.
Die je leven voor eens en altijd kan veranderen.
In goede of in kwade zin.
Dus ik pluk de dag.
Ik pluk mijn leven.
Ook al gebeurt er momenteel niet veel.
Maar hoe heerlijk is dat...
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten