zoals ik dat voorheen was bij anderen.
Ik kan mij mijn leven prima voorstellen
zonder hem.
Ik vraag niet of hij bij me blijft.
Dat moet hij zelf maar bezien.
Vanmorgen werden we weer samen wakker.
Groot, warm lijf tegen het mijne.
Ik begin me al behoorlijk thuis te voelen,
zo naast hem.
Het voelt bijna alsof ik veilig ben.
Mijn beschermbeer.
Zolang hij er is kan me niets gebeuren.
Zo lijkt het.
Want ondertussen kruipen ze toch voorbij.
Die kleine drama's.
Steeds weer iets om je druk om te maken.
En toch voelt het rustig, hier in mijn hoofd.
Wij bewandelen een vreedzaam paadje samen.
Schuifelen een dansje,
dat we allebei goed kennen.
Het doet me goed.
Het dansje klopt.
En daarom ben ik niet bang.
Voor zijn vertrek,
maar ook niet voor zijn blijven.
Hij is bij me, hoe fijn.
Hij ziet me graag.
Knuffelt me nog eens.
En danst met mij.
Tekening: Janosch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten