De vrouw

Voor mij in de rij staat een gigantische vrouw.

Zeker 1.95m lang en fors gebouwd.
Ze hoeft zich niet om te draaien, het is duidelijk dat ze eigenlijk van het andere geslacht is.
Terwijl haar zoete, doordringende parfum mij lichtelijk begint te bedwelmen, vraag ik mij af.
Hoe komt het toch dat mannen niet in staat zijn om gewoon, subtiel vrouw te zijn?
Waarom moet de geur zo sterk?
Waarom moet het haar zo blond?
De nagels zó roze en de koffer zó Louis Vuitton?
Waarom draagt ze haar make-up alsof ze elk moment het toneel kan bestijgen?
Een plamuurlaag die me het idee geeft dat daarachter een totaal ander gezicht schuilgaat...wat waarschijnlijk ook zo is.
En waarom die boezem, als ze zich omdraait om mij iets te vragen, zó groot...zó bloot...zó in mijn blikveld?

'Mevrouw', dit is toch niet hoe wij zijn?
Wij, vrouwen?
Is dit werkelijk hoe je ons ziet?
Ik begrijp dat niet, wat geeft je het idee dat dit de manier is waarop je je moet uiten om vrouw gevonden te worden?
Je bent het of je bent het niet.
Ook al ben je een man, dan kun je nog steeds een vrouw zijn.
Maar dit, 'mevrouw', is meer een soort karikatuur.
Wat zou ik je graag eens in een simpele jurk zien.
Met je haar ongekamd en enkel wat mascara op je gezicht.
Laat mij je nagels dan eens lakken.
Gewoon, een bescheiden, natuurlijk kleurtje.
En hou maar op met die parfum, je hebt het niet persé nodig.

Oh, en dat loopje, daar moeten we ook wat aan doen.
Dat wulpse gehuppel moet eraf.
Loop gewoon zoals je je voelt, elegant.
Wees jezelf.
Een vrouw.
Als dat is wat je graag wil.

En dan loopt er een vrouw voorbij.
Een die er precies zo uitziet als "zij", diezelfde overtuttelde stijl.
Maar dan authentiek, een "echte" vrouw.
Ik ruik haar langskomen.
Ik moet ervan zuchten.

Want ja...nee...zo snappen ze het nooit natuurlijk.

Beste Liefde,

Er moet mij iets van het hart.
Eén keer, daarna zal ik erover ophouden, maar ik moet het echt even kwijt.

Als er iemand in mijn leven is die mij bedonderd heeft.
Als er iemand is in wie ik het vertrouwen ben verloren.
Dan ben jij dat wel.

Je bent al zo ongeveer de helft van mijn bestaan aanwezig.
Zo lang sluimer, wandel, zwalk je al door mijn wereld.
Schotel je me de ene illusie na de andere voor.
Wat een prachtige plaatjes.
Maar wat een nare keerzijde telkens weer.
Die teleurstelling nadat ik je weer mijn ziel en zaligheid heb gegeven.

Ik kan natuurlijk niet geheel en alleen maar jou de schuld geven van het falen van onze relatie.
Die band tussen jou en mij.
Ik ben nog altijd zelf degene die plaatjes bij jouw naam verzon.
Een beeld vormde van jou, zoals ik dacht dat jij inelkaar zou zitten.
Ik interpreteerde jou, op mijn manier.

Maar wat ben ik vaak op mijn bek gegaan zeg.
En hard.

Had je mij niet af en toe eens kunnen waarschuwen, Liefde?
Moest je me nou echt op zo'n manier in laten zien dat jij totaal anders inelkaar zit dan ik altijd dacht?
Ik vind dat zo meedogenloos.
Niet sympathiek.
Voor iemand die je al zo lang kent, je zou toch denken dat je bereid zou zijn om mij een beetje te sparen.

Maar je hebt het natuurlijk druk genoeg.
Met de rest van de wereld.
Snap ik best.
Dan moet iedereen zichzelf een beetje zien te redden hè, als jij niet veel tijd hebt.

Delegeer jij veel, Liefde?
Heb je assistenten?
Stagiaires misschien?
Die je helpen de boel een beetje in banen te leiden?
Misschien, in dat geval, is er dan nog hoop voor mij.
Blijkt dat ik mij in jou heb vergist.
Misschien ben jij heus zo onbetrouwbaar nog niet.
Misschien heb je mij gewoon opgezadeld met zo'n ongeïnspireerde, weinig gemotiveerde en onervaren oproepkracht.

In dat geval wil ik bij deze een klacht indienen, Liefde.
Jouw oproepkracht maakt er een zootje van bij mij.
Heeft er met zijn gehannes voor gezorgd dat ik weinig zin heb om nog eens terug te komen, het nog eens te proberen.
Ik ben een ontevreden, teleurgestelde deelnemer, Liefde.
Niet goed voor je reputatie, dacht ik zo.
Aangezien ik nogal een open boek ben en er dus niet voor terugschrik om mijn negatieve ervaringen met jouw service te delen met anderen.

Ik wil hier verder niet veel mee zeggen, hoor.
Ik verzoek je alleen vriendelijk om me even met rust te laten.
Voorlopig heb ik het liefst helemaal niets met je te maken.
Liever dat dan het prutswerk van een goedkope oproepkracht.

Dus doe me een lol.
Richt je pijlen maar even niet op mij.
Ga een ander lopen stieren.

Bedankt,

Sophie

Monster Mats

Mijn hond heeft vandaag een moord gepleegd.
Voor mijn ogen.
En erger nog, voor de ogen van mijn dochters.

Hij rent wel vaker achter konijnen aan, maar ze zijn hem doorgaans te snel af.
Vanmiddag niet.

Al wandelend door het park, wijs ik mijn dochter nog op het bruine beestje.
Midden in het gras zit het zich op zijn gemak te wassen.
Te laat krijgt hij door hoe onze krentenbol hem probeert te bespringen.
Hij rent weg, maar wordt ingehaald.
Vastgegrepen, weggeslingerd.
Konijntje rolt over het gras, komt tot stilstand.
Probeert zich onthutst bij elkaar te rapen.
Maar voordat hij goed en wel beseft wat hem is overkomen, is hij daar weer.
Dat monster.
Hij jaagt hem op, grijpt hem vast, schudt hem doorelkaar.

Terwijl ik naar ze toe ren roep ik hem dat hij los moet laten.
Maar uiteraard gaat hij onverschrokken door met zijn gruwelijke marteling.
Als ik bij hem aankom en hem vastpak voel ik hoe stevig hij zijn kaken om het wollige lijfje geklemd heeft.
Ik hoor hoe hij piept.
Wanneer hij het beestje loslaat, valt het losjes in het gras.
Hij maakt nog wat lijdende geluidjes, zijn ogen half dicht.
Zijn pootjes maken stuiptrekkende bewegingen.

Ik hou de hond vast en hoop dat het beestje zal opstaan.
Wegstrompelen, naar de struiken, om bij te komen.
Maar dat doet hij niet.
Hij stopt met bewegen.
Begint steeds langzamer te ademen.

Met zijn vieren staan we over het zachte, slappe lijfje gebogen.
Mijn meisjes, de hond en ik.
En terwijl de dochters met een stokje voorzichtig controleren of er nog enige beweging in het beestje zit, blaast hij zijn laatste adem uit.

We hebben een dier zien sterven.
Mijn kinderen hebben de dood van dichtbij gezien, voor het eerst.
De oudste snikt even.

Onder een boom graven we een kuiltje.
Met twee stokken draag ik het levenloze, waarschijnlijk nog warme lichaampje erheen.
We dekken hem toe met een dekentje van zand en bladeren.
We wensen hem een zachte rust.
Een beknopte begrafenis om het zo abrupt afgebroken leven van dit konijntje een laatste eer te bewijzen.

En hoe een dag steeds weer zo'n onverwachte wending kan krijgen.
Het blijft me verbazen hoe verbazend dat telkens is.

Op restaurant

Een man stapt binnen.
Alleen, net als ik.
Hij doet me aan jou denken.
Het is de oogopslag.
Als ik het restaurant wil verlaten kijkt hij me nogmaals aan.
Ik ontwijk zijn blik.
Dit gebeurt me niet nog eens.

Buiten denk ik aan jou.
Kippenvel en ik versnel mijn pas.

Praag toch...

Ik weet het niet met Praag.
Prachtige stad hoor, zeker.
Met al die verschillend gekleurde, oude gebouwen.
Smalle straatjes en prachtige bruggen, ik struin wat af hier.
Met mijn camera schietklaar.
Ik merk dat ik vooral foto's maak van de 'straatkunst' die ik tegenkom.
Krabbeltjes, tekeningen, plaksels en schilderingen die in mijn ogen de stad pas echt karakter geven.
Gebouwen spreken niet, het zijn de teksten en afbeeldingen die zij, meestal slechts tijdelijk, op zich dragen en die zoveel vertellen.
Over een jaar staan die gebouwen er nog steeds, de kunst heeft dan voor een groot gedeelte plaatsgemaakt voor iets nieuws.
Dat vind ik boeiend en leuk om te bewaren.

Maar wat vind ik ook een hoop lelijk aan Praag.
En raar vooral.
Raar!

In de winkel van het Alfons Mucha-museum klinkt op een net iets te aanwezig volume een radiozender die alleen maar keiharde metal muziek draait.
Het rochelende "grunten" van de zanger vult de winkel en niemand lijkt het op te merken.
De twee donkerblonde, lange staartdragende jongens achter de balie hebben overduidelijk de complete vrijheid gekregen in hun muziekkeuze.

Verder hoor ik in winkels en restaurants eigenlijk overal weer van die verschrikkelijke, op een goedkope manier gecoverde hits van allerlei genres, waar dan een trance-achtige beat onder gezet is.
Het zijn ook weleens compleet andere nummers, maar lijken in melodie gewoon verdacht veel op bestaande hits.
Nummers die eigenlijk mooi waren...

Ik heb ontbeten in een gaybar.
Dat kan hier blijkbaar, aparte ervaring.

Mijn appartement heeft blauwe vloerbedekking op de deur.
Ik heb geen flauw idee waarom.

Het is praktisch onmogelijk om een leuk kledingwinkeltje te vinden.
Vormloosheid is hier blijkbaar mode.

Overal verkoopt men kristallen vazen en objecten in de meest bizarre vormen en kleuren.
Houten marionetten.
Heksenpoppen die akelig schaterlachen als je voorbij loopt.
Babushka's die beschilderd zijn als Lady Gaga.

Ik zie niets wat ik gewoon mooi vind.
Ik zie NIETS wat ik GEWOON mooi vind.

Praag is voor mij het mekka van de algehele wansmaak...

Maar mooie stad hoor, Praag!