Zijden draadjes

Dromen die als zijden draadjes om mij heen vastzitten.
Ik moet ze losmaken om weer te kunnen bewegen.
En accepteren dat ze mijn dromen niet meer zijn.
Dat het anders moet.

Maar welk draadje moet los en welke niet...
Sommige draadjes zou ik graag laten zitten,
die houden me juist goed vast,
maken me steviger.
Maar de draadjes die knellen...
Die strak zitten,
me de adem benemen,
niet meer goed voor me zijn...
Die moeten ontrafeld en verwijderd worden.
Voorzichtig, zonder dat ik per ongeluk de verkeerde kapot trek.

Dat is moeilijk en beangstigend.
Wat als ik per ongeluk een draadje breek,
dat niet gebroken moest worden?
Waardoor er ergens een gat ontstaat?
Waardoor er delen kapot gaan die heel moesten blijven?

En wat als ik een draadje breek,
waarvan ik op dat moment denk dat het weg moet,
maar later blijkt dat ik me vergist heb?

De tijd begint te dringen.
Het wordt een beetje benauwd nu.
Nu gaan breken,
anders raak ik steeds verder bekneld.

Nu gaan breken,
en erop vertrouwen dat het goed komt.
Want ieder draadje is daar gekomen met een reden.
En ieder draadje dat breekt,
breekt met een reden.
Ook als het per ongeluk gebeurt.

Nu gaan breken dus.
Breek dan...

(zucht)
































Foto: Rebecca Belmore