werd mijn wereld door elkaar geschud
De vlokken stoven om mij heen
ontnamen mij het zicht
Tijdelijk, dat wist ik ook wel
Tijdelijk, maar lang
Nog altijd langer dan ik had gedacht
Ik baan mij al drie jaar een weg
door mijn verblindende storm
Het heeft me op plaatsen gebracht
waar ik nooit terecht was gekomen
als ik vrij en helder zicht had gehad
Tergend langzaam maar zeker
beginnen ze nu te bezinken
die vlokken
Één voor één dalen ze naar de bodem
De één net iets sneller dan de ander
Maar langzaam maar zeker
begint mijn zicht terug te komen
en de rust weder te keren
En het mooie is
dat ik me sterker voel
eenzamer
moeilijker
veelzijdiger
geliefder
rijker voel
dan voor de opschudding
dan ooit
Hopelijk krijgt mijn bol de kans om volledig te bezinken
Misschien moet ik hem voorlopig ergens neerzetten
waar niemand er bij kan
(Voor de zekerheid
die er niet is)
hoe is het mogelijk dat jij het toch altijd weer zo mooi weet te verwoorden..alle gevoelens die je in je hebt.Beeldend,poetisch...zo sterk!
BeantwoordenVerwijderenxx dank je ingrid :)
BeantwoordenVerwijderenJa ik ben er geweest! Ik vond het heel mooi, maar ik heb jammer genoeg niet alles in alle rust kunnen bekijken omdat het zo enorm druk was. Van de presentatie kan ik me eigenlijk niet meer zo veel herinneren, ik was een beetje in extase daar, dus :)
BeantwoordenVerwijderen