Eigenlijk wilde ik liever niet naar deze fotograaf, ik vind ze niet sympathiek.
Maar het is de enige in de omgeving die ik ken, die goedgekeurde pasfoto's maakt, dus vooruit, ik zet me erover heen.
Ik heb die dingen nou eenmaal nodig.
Ik parkeer mijn fiets voor de winkel en open de winkeldeur.
Zo'n doordringende "ÙÙÙÙÙÙH!"-zoemer vult de ruimte met zijn gebrul.
Ik schrik er zelfs een beetje van, voel me meteen niet erg welkom.
De zaak is leeg.
Niemand achter de balie.
Er klinkt geen muziek, het is helemaal stil.
Aan de muren hangen grote, ingelijste portretfoto's van lachende, mooi belichte mensen.
Ik wacht.
(Wat een onaantrekkelijke foto's.
Onaantrekkelijk, omdat ze geen persoonlijkheid uitstralen.
Foto's die gemaakt zijn door mensen die geen passie meer hebben.
Niet meer de uitdaging voelen om iemand zo goed mogelijk op beeld te zetten zoals die persoon is.
Er iets echts van te maken.
Ze zijn ook erg duur, die foto's.
Dat zegt wat mij betreft al genoeg.
En daar denk ik dan aan terwijl ik wacht.)
Er komt niemand.
Ik loop wat verder de winkel in, misschien zit er iemand om de hoek?
Nee.
Ik kijk achterin de zaak, waar een doorgang is die niet voor klanten toegankelijk is.
De "backstage"...ook niemand.
Ik kijk om me heen en bedenk me dat ik zo makkelijk een paar peperdure lijsten zou kunnen meepakken en weggaan...niemand die het zou merken.
Raar dat niemand daar op let.
Ik begin te stel-je-voren.
Ik doe dat veel, stel-je-voren.
Je inbeelden hoe iets dat je je voorstelt zou zijn als het daadwerkelijk zou gebeuren.
"Stel je voor...misschien is hij wel dood...vermoord!"
Onmiddelijk begint er een bekend mondharmonica deuntje in mijn hoofd te spelen.
Stel je voor dat ik hier vanuit het midden van de winkel naar die achterste hoek kijk.
En dat daar dan vanachter de balie een paar benen op de vloer tevoorschijn komt.
TUM DUM DUMMM...(muziek)
Er zal een schok door me heen gaan.
Langzaam zal ik erheen lopen en daar, achter die balie, meneer de fotograaf zien liggen.
In een plas bloed, met naast hem op de grond een verbogen statief.
Het moordwapen.
Ik zal vol afgrijzen mijn handen voor mijn mond slaan maar mijn gil niet kunnen onderdrukken...
(Oh, en officieel begint DAN pas dat harmonica deuntje.)
Dan komt er een jongen naar beneden van de trap.
Ik zeg dat ik graag pasfoto's wil.
Loop met hem mee de hoek om.
Ga zitten.
Mag niet lachen.
KNIP.
Klaar.
Betaal.
En ik sta weer buiten.
Hmmm...
Zou die jongen het gedaan hebben...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten