Droomkerel

Wat gaat er in Godsnaam in zijn kop om.
Gáát er iets in zijn kop om.
Op het moment dat hij op deze manier naar me kijkt.
Met een blik die een soort verwachting uitstraalt,
maar tegelijk ook zo leeg is.
Een inhoudsloze blik.
En hij kijkt naar me alsof hij wacht tot ik het voor hem invul.
Die leegte van hem.

Het is avond, we zijn alleen, hij en ik.
Ik wil schrijven, dus zit ik aan tafel.
Hij kan daar niets mee.
Hij wil op de bank, met mij.
Een beetje hangen, wat knuffelen, misschien in slaap vallen.
Heerlijk hoor, zo af en toe.
Maar niet nu.
Ik wil schrijven, dus laat me.

Nu staat hij in de kamer naar mij te staren.
Al zeker een half uur.
Af en toe verplaatst hij zich.
Naar de keuken, of bij de verwarming.
Onder de tafel.
En hij wacht.
Op mij.
Op iets van mij.
Het werkt mij lichtelijk op mijn zenuwen.
Ik moet er een beetje van zuchten.

Mijn kerel is leeg.
Hij denkt niet.
Hij bestaat gewoon alleen maar.
Hij is.
En daar is alles mee gezegd.

Wat moet ik met zo'n vent.
Het is dat hij hier bij me woont.
Anders had ik hem naar huis gestuurd.