Rome tot nu toe

Mijn reisjes naar Rome zijn zo verschillend elke keer.
De eerste was een prachtige vlucht van alles.
In een periode waarin ik heel nodig weg moest van alles wat pijn deed.
Een week op een hoge, roze wolk.
Met zon, passie, verwondering en nieuwe vriendschappen.
De tweede was guur en moeilijk.
Ik viel van een motor.
Mijn hand was kapot.
Maar ik werd wel verliefd.
En zo kwam reisje nummer drie.
Diezelfde maand nog.
Een paar dagen met lief en kinderen in de frisse buitenlucht van een dorp buiten de stad.
Met zalige wijn, prosciutto en bronwater uit een rots.
En de kinderen rennend door schattige stenen steegjes.
En ik die daar wilde wonen.
Maar dat niet kon.
Dus de vierde reis werd er een van verbreken.
Samen zijn, uit elkaar gaan, alleen door de stad struinen.
Weer samenkomen, afscheid nemen.
Op een goede manier.
Zodat we een fijne vriendschap konden overhouden.
En ik voor de vijfde keer kwam, een hele poos later.
Een hele relatie later.
Een leuk weekend waarin ik veel mensen terug zag.
Veel plezier had.
En me voornam om snel weer te gaan.
En nu, een jaar later, was daar nummer zes.
Samen met mijn liefje.
Die mijn vorige liefje erg sympathiek vond.
En met wie ik zware, confronterende, maar ongelooflijk leerzame
gesprekken heb gevoerd.
Daar in Rome zijn weer eens kwartjes gevallen voor mij.
Hele belangrijke kwartjes.

Rome maakt me moe.
Hij haalt mijn oude wonden open.
Maar verbindt ze altijd weer met liefde.
Dus hou ik van hem.
En moet ik terug, steeds weer.
Er valt altijd wel iets te ontdekken.
Is het niet in de stad, dan is het wel in mijzelf.