Gouden Huwelijk

Hollandse hits stampen uit de speakers.
Met zo'n flinke beat eronder, de hele dag al.
Want het is feest, drie deuren verder.
Dat oude stel op de hoek is 50 jaar getrouwd.
Vijftig jaar.

'Dat doe ik ze niet na...', denk ik cynisch.

Ze zien er ongezond uit.
Van die uitgezakte, norse gezichten met een grauwe waas
van teveel frikandellen, patat en sigaretten.
Verlepte lichamen waar nooit goed voor gezorgd is.
Er wordt niet gesport.
Er wordt gehangen en gesjokt.
Er wordt niet vezelrijk gekookt.
Er wordt gerookt.
Wanneer je voorbij loopt en binnen kijkt ligt er altijd iemand op de bank.
Ze hebben het het hele jaar door een caravan voor de deur staan.
En volgens mij slaapt hij daar regelmatig in.
Ze hebben drie terror-hondjes.
Van die lelijke, gemuteerde Jack Russells die niet worden uitgelaten.
Die de buurt onder kakken zodra de poort een keer open staat.
Tegen alles keffen wat langsloopt.
En in je onderbeen happen als je pech hebt.
Wanneer je dan scheldend en tierend dat beest van je af jaagt komt meneer naar buiten.
Om te zien wat er loos is.
Vervolgens sjokt hij weer naar binnen.
Want sorrie zeggen lijkt hem niet nodig.

Als je ze tegenkomt zeggen ze gedag.
Maar een glimlach kan er niet af.
Ik geloof niet dat zij blij worden van de geur van versgemaaid gras.
Of dat gevoel van die eerste dag buiten zonder jas.
Ik denk niet dat zij het leuk vinden dat we zo'n multiculturele buurt hebben.
Ik betwijfel of hij ooit bloemen voor haar meebrengt.

En vandaag vieren zij samen dit leven dat zij leiden.
Al vijftig jaar een paar.
Hoera.
Dit doe ik ze niet na.