We zijn vertrokken, de trein en mijn gedachten.
Door het raam zie ik hoe de dag langzaam openvouwt.
De zon die zachtjes voorgloeit en de witte sluier die over de weilanden rust
geven het landschap iets dromerigs.
Verzonken in mijn ochtendlijke dromen glijdt mijn blik over de ontwakende velden.
Er gebeurt nog niet veel daarbuiten, het is er nog kalm en leeg.
En dan ineens, een ongelooflijke voorstelling.
Zo onverwacht en in een fractie van een moment is het voorbij.
Honderden ganzen wandelen, allen in dezelfde richting door het gras,
de rug naar mij gekeerd.
En precies wanneer ik voorbij raas, beginnen ze op te stijgen.
Allemaal tegelijk spreiden ze hun vleugels, beginnen ze te rennen
en vliegen ze op.
Wat een magisch beeld.
Als een choreografie die speciaal voor mij in scène gezet werd.
Honderden glanzende vleugels in het goudgele ochtendlicht, een heel weiland vol.
Allemaal dezelfde richting, klapperen ze de lucht in, stralend, van mij vandaan.
En weg is het beeld.
Al wat over is, zijn nog meer kale, vochtige landerijen.
Glanzend zonlicht dat herinnert aan een schitterend schouwspel.
En een vrouw, een meisje.
Dat met open mond en ingehouden adem zit na te genieten in de trein.
Wat een wonderschoon cadeau was dit.
Wat een heerlijk gevoel van vrijheid.
Foto: Margriet Hulsker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten