Twee jaar is hij geworden.
We hebben een liedje voor hem gezongen.
Hij vond dat leuk, al die enthousiaste meiden om hem heen.
Bij "Hiep hiep...hoeraaa" ging hij van vreugde op zijn achterpoten staan.
Alsof hij door had dat hij iets te vieren had.
's Avonds, toen hij op zijn kussen tevreden lag te zijn, knielde ik bij hem neer.
Ik aaide hem en gaf hem een knuffel.
Hij woont bij me sinds hij 10 maanden oud is.
Ik word regelmatig stapelgek van zijn rare streken.
Hij is een eeuwig kind, zal nooit opgroeien en leren zijn rommel achter zich op te ruimen.
Zo vermoeiend af en toe.
Maar deze avond keek ik naar hem en realiseerde ik me dat hij inmiddels een plekje in mijn hart veroverd heeft.
Het heeft even moeten groeien.
Ik ben altijd wel dol op hem geweest, maar deze avond realiseerde ik me.
Dat ik best wel van hem hou.
Ik hou van hem.
En dat heb ik hem verteld.
Ik geloof dat hij het snapte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten