Hiep Waf Hoera

Mijn hond was gisteren jarig.
Twee jaar is hij geworden.
We hebben een liedje voor hem gezongen.
Hij vond dat leuk, al die enthousiaste meiden om hem heen.
Bij "Hiep hiep...hoeraaa" ging hij van vreugde op zijn achterpoten staan.
Alsof hij door had dat hij iets te vieren had.

's Avonds, toen hij op zijn kussen tevreden lag te zijn, knielde ik bij hem neer.
Ik aaide hem en gaf hem een knuffel.
Hij woont bij me sinds hij 10 maanden oud is.
Ik word regelmatig stapelgek van zijn rare streken.
Hij is een eeuwig kind, zal nooit opgroeien en leren zijn rommel achter zich op te ruimen.
Zo vermoeiend af en toe.
Maar deze avond keek ik naar hem en realiseerde ik me dat hij inmiddels een plekje in mijn hart veroverd heeft.
Het heeft even moeten groeien.
Ik ben altijd wel dol op hem geweest, maar deze avond realiseerde ik me.
Dat ik best wel van hem hou.
Ik hou van hem.
En dat heb ik hem verteld.
Ik geloof dat hij het snapte.

Ochtendglorie

Een ochtend in september, op het spoor van Eindhoven naar Utrecht.
We zijn vertrokken, de trein en mijn gedachten.
Door het raam zie ik hoe de dag langzaam openvouwt.
De zon die zachtjes voorgloeit en de witte sluier die over de weilanden rust
geven het landschap iets dromerigs.

Verzonken in mijn ochtendlijke dromen glijdt mijn blik over de ontwakende velden.
Er gebeurt nog niet veel daarbuiten, het is er nog kalm en leeg.
En dan ineens, een ongelooflijke voorstelling.
Zo onverwacht en in een fractie van een moment is het voorbij.

Honderden ganzen wandelen, allen in dezelfde richting door het gras,
de rug naar mij gekeerd.
En precies wanneer ik voorbij raas, beginnen ze op te stijgen.
Allemaal tegelijk spreiden ze hun vleugels, beginnen ze te rennen
en vliegen ze op.

Wat een magisch beeld.
Als een choreografie die speciaal voor mij in scène gezet werd.
Honderden glanzende vleugels in het goudgele ochtendlicht, een heel weiland vol.
Allemaal dezelfde richting, klapperen ze de lucht in, stralend, van mij vandaan.

En weg is het beeld.
Al wat over is, zijn nog meer kale, vochtige landerijen.
Glanzend zonlicht dat herinnert aan een schitterend schouwspel.
En een vrouw, een meisje.
Dat met open mond en ingehouden adem zit na te genieten in de trein.

Wat een wonderschoon cadeau was dit.
Wat een heerlijk gevoel van vrijheid.

Foto: Margriet Hulsker

Beregoed

Het meisje heeft de beer terug gevonden.
Ze wist al wel dat hij er was.
Ze hadden al ooit eerder geknuffeld.
Heel lang geleden.

Ineens is hij daar weer.
Hij vindt het meisje leuk.
Het meisje vindt de beer leuk.
Ze vindt hem warm, grappig en gezellig.
Net als toen, jaren terug.
Hij vindt haar ook warm.
En grappig en gezellig.

Als ze samen zijn hebben ze veel plezier.
De beer doet vaak zo mal.
Het meisje moet dan heel hard lachen.
Hij verzint gekke liedjes voor haar.
En dansjes.
En elke dag een nieuwe bijnaam.
Hij is net zo mal als zij.
Daar is ze blij mee.

Het meisje heeft soms spookjes in haar hoofd.
Die haar bang maken of onzeker.
De beer kent die spookjes wel.
Hij heeft ze zelf ook.
Hij snapt haar hoofd best goed.

Bij de beer kan ze zichzelf zijn.
Meer dan ooit, bij wie dan ook.
Hij vindt het prima, zoals ze is.
Ze hoeft nooit anders te zijn voor hem.
En andersom, precies zo.

De beer zit graag in zijn hol.
Hij hoeft niets nieuws, niets anders dan dat.
Het meisje heeft ook een fijne plek, heel vlakbij.
Zij is ook tevreden met wat ze heeft.

Zo wandelen ze af en aan.
Van hol naar huis.
Van huis naar hol.
En het is goed zo.
Beregoed.

Liever niet

Hoe zou het met je gaan, denk ik wel eens
Eigenlijk wil ik het niet weten
Want je bent gewoon doorgegaan met leven
Net als ik
En je bent natuurlijk gewoon weer iemand tegen gekomen
Net als ik

Ze maakt je vast en zeker gelukkiger
dan ik ooit heb kunnen doen
Ze biedt vast meer kansen voor jou
dan ik je ooit heb kunnen geven

En dat is mooi
Daar ben ik blij om
Blij voor jou

Maar ook al doe ik hetzelfde als jij
Doorleven
En ook al gun ik jou je geluk
net zoveel als mijzelf
Ik wil het toch eigenlijk niet weten
Liever niet

Omdat het ergens achterin
toch nog best een beetje zeer doet
Daar op dat plekje in mijn hart
waar jij voor altijd je naam
in mijn bast gekerfd hebt

Nietsheid

Ik hou van januari
Het is een schone, rustige maand
Al het gedoe is achter de rug
De wereld valt even stil
Rust uit
In januari gebeurt niets
En dat vind ik heerlijk

We maken ons klaar voor het komende jaar
Daar hebben we januari voor
Straks komt de volgende maand
En dan beginnen we weer
Met het gedoe
Al het levensgedoe

Maar voor nu
Nog even
Helemaal
Niets

Gelukkig Nieuwjaar
Hoop ik