Een orchidee, in zo'n hoge, glazen cilinder.
Hij stond er mee voor de deur.
Hier, deze is voor jou.
Verschrikt keek ik naar hem.
Verschrikter keek ik naar het gevaar in zijn handen.
Als een man die niet toe is aan het krijgen van een kind,
maar te horen krijgt dat het toch gaat gebeuren...
Ik denk dat ik zo gekeken heb.
Ik heb hem gewaarschuwd.
"Kinderen, dat lukt me nog wel...
Die staan tot nu toe nog steeds prima overeind.
Maar een plánt...!"
Om de een of andere, onverklaarbare reden
verandert bij mijn aanraking alles wat groen is
altijd verdacht snel in bruin.
Maar vooruit, laten we nog eens een poging wagen.
Als eerste heb ik de orchidee bevrijd uit haar glazen kooi.
Gewoon in een mooi potje, op tafel.
Niet te veel water, werd me verteld.
Dus ik niet te veel water.
Na drie weken begonnen haar bloemen te verslappen.
Daarna vielen ze langzaamaan één voor één uit.
Toen ik haar uit de pot tilde bleek ze in een bad water te staan.
Verdrinkende.
Dat was ze.
Hoe.
Kan.
Dat.
Nou...!
Ik heb toch niks verkeerd gedaan?
Ik deed het toch goed?!
Niet teveel water...!
Sorrie, mooie orchidee.
Het is echt niet dat ik je niet mag ofzo.
Ik heb serieus mijn best gedaan.
Maar ik kan het niet.
Hoe ik ook probeer.
Ik ben nu eenmaal een waardeloze plantenmoeder.
En nu ben je stervende.
Het spijt mij zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten