HonDverantwoord

Ik weet dat het hondenpedagogisch gezien niet juist is.
Maar het is zo verdomde gezellig!
Zo'n grote, warme joekel naast je op de bank.

Voor de hondenleken onder ons:
Jij als baas bent de roedelleider.
De ranghogere.
De hond hoort onderaan de rangorde te staan binnen de roedel.
De ranghogere krijgt altijd als eerste zijn eten.
De hond dus als laatste.
De ranghogere gaat altijd als eerste het huis binnen.
De hond als laatste.
De ranghogere moet letterlijk hoger zitten dan de rest.
Dus jij op de bank, de hond op de grond.
Bij honden die de neiging hebben dominant te zijn,
is het belangrijk om hier heel consequent in te zijn.

Dat heb ik best lang volgehouden.
Maar de laatste tijd sta ik, leider van mijn roedel, het toe
dat mijn laagstgeordende telg zo af en toe eens bij me op de bank mag.
Als de rest van de club zich buiten de deur bevindt, of in bed ligt.
Wanneer we met zijn tweetjes zijn en niemand anders erbij.
Dan gaat er een dekentje op, wat voor hem een duidelijk signaal is.
Nu mag hij op de bank.
Bij de baas!

Zodra het dekentje ligt, klautert hij enthousiast omhoog.
Na een korte voorstelling van draaikonterij, want hoe zal ik nou eens gaan liggen,
rechtsom...linksom...toch rechtsom...vleit hij zich naast me.
Liefst zo dicht mogelijk tegen me aan.
Niet altijd handig, want ik wil nog kunnen schrijven.
Opschuiven dus, jongen.

En dan ligt hij naast me, te maffen.
Met mijn hand kan ik hem de hele tijd voelen.
In zijn hals is hij zó zacht dat ik er niet af kan blijven.
Dus als ik op de bank zit te schrijven en zo af en toe eens fijn
onder die kop kan woelen...
Dan voelt dat bijna als een soort van therapie.
Het heeft een ontspannende werking.
Als een soort stressbal waar je in kan kneden.
Mijn hond is mijn stressbal.

En daarom vind ik het OK.
Omdat we er allebei baat bij hebben.
Een win-win situatie voor de hond en mij.

En verder blijf ik de baas.
Oh zo.