Gewenst dat het zou bestaan en dat ik er één had.
Zo'n grote gum.
Eentje waarmee je dingen kan wissen die je wil vergeten.
De niet tastbare, maar zo pijnlijk voelbare herinneringen.
Maar ook personen, die je liever uit je leven wenst.
Ik ken er inmiddels een paar op wie ik mij graag met deze gum zou uitleven.
En dat gaat dus niet.
Deal with it, je kan er toch niks tegen doen.
En dat lukt over het algemeen prima nu.
Accepteren, loslaten en doorgaan.
Daar ben ik behoorlijk goed in geworden inmiddels.
Maar als zo iemand.
Zo'n mens dat jou ooit tot in het allerdiepst gekrenkt heeft.
Dieper en pijnlijker dan ooit.
Voor altijd een litteken heeft meegegeven.
Voor altijd een bittere bijsmaak zal achterlaten.
Als zo iemand dan op wat voor manier dan ook.
Subtiel, en schijnbaar onbelangrijk misschien.
Met je solt, geen respect toont.
Zonder het door te hebben oude wonden openkrabt.
Dan huil ik weer.
En wens ik.
Die gum.
Laat mij nou toch even gummen.
Laat mij hem toch gewoon uitwissen.
Wie heeft daar nu last van...?
Ik weet het wel.
Dat is precies de reden waarom het niet kan.
Misschien maar beter ook.
Zelfs een beetje voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten