Even blij

Ik heb er zo vaak om gewenst
Wanneer komt er nou eens een tijd
Een periode
Waarin ik even
Al is het maar een paar weken
of dagen
niks aan mijn hoofd heb

Een moment
zorgeloos
goed in mijn vel
gelukkig
niks aan de hand
oké
zijn gangetje

En vandaag
na drie dagen van vrolijkheid
druk zingend en kletsend op mijn werk
mij afvragend wat er met me aan de hand is
vermoeid rakend van mijn eigen dolle gekte
realiseer ik me ineens
dat het zover is

Het moment van zorgeloosheid
goed in mijn vel
gelukkig
niks aan de hand
oké
zijn gangetje
is aangebroken
en duurt al een paar dagen

En tegelijk merk ik
dat dit gevoel vergezeld wordt
door een tweede besef

Het besef dat mijn geluk
al lang niet meer vanzelf gaat
Dat het er soms ineens even is
maar elk moment weer kan vertrekken
Nu is het goed
Voorlopig
Dus geniet ik ervan

Leven in het moment
Want het kan zomaar over zijn
Om iedere hoek kan een kuil liggen

Dus hoera
Hoera voor nu

Elke dag

Ik realiseer het mij vandaag.
Ineens.
Terwijl ik een gesprek met jou aan het voeren ben in mijn hoofd.
Want dat doe ik nog steeds.

Ik besef dat er nog altijd geen dag voorbij gaat zonder jou.
Elke dag kom je wel even langs in mijn gedachten.
Soms in de vorm van een heel gesprek, soms slechts in een flits.
Een kort beeld van jou.
Of een herinnering aan ons.

Zonder dat het mij een gevoel van gemis geeft.
Zonder dat het me spijt.
Want ook al hadden we veel onvergetelijk mooie momenten.
En ook al was ik verliefder dan ooit tevoren.
Voor geen goud zou ik terug gaan naar hoe wij het samen hadden toen.
Het heeft mij zo opgebrand destijds, dat besef heb ik nu.
We waren te heftig, we wilden teveel.

En daarom laat ik het toe.
Daarom ben je welkom in mijn hoofd.
Elke dag.
Omdat je je niet opdringt.
Je bent er gewoon.
En dan ga je weer.
Ik hoef er verder niks mee.
Ik verwerk jou.

En dat is het.
Prima toch.

Foto: Walter Martin & Paloma Muñoz

Onuitwisbaar

Regelmatig heb ik ernaar verlangd.
Gewenst dat het zou bestaan en dat ik er één had.

Zo'n grote gum.
Eentje waarmee je dingen kan wissen die je wil vergeten.
De niet tastbare, maar zo pijnlijk voelbare herinneringen.
Maar ook personen, die je liever uit je leven wenst.
Ik ken er inmiddels een paar op wie ik mij graag met deze gum zou uitleven.

En dat gaat dus niet.

Deal with it, je kan er toch niks tegen doen.
En dat lukt over het algemeen prima nu.
Accepteren, loslaten en doorgaan.
Daar ben ik behoorlijk goed in geworden inmiddels.

Maar als zo iemand.
Zo'n mens dat jou ooit tot in het allerdiepst gekrenkt heeft.
Dieper en pijnlijker dan ooit.
Voor altijd een litteken heeft meegegeven.
Voor altijd een bittere bijsmaak zal achterlaten.
Als zo iemand dan op wat voor manier dan ook.
Subtiel, en schijnbaar onbelangrijk misschien.
Met je solt, geen respect toont.
Zonder het door te hebben oude wonden openkrabt.
Dan huil ik weer.
En wens ik.
Die gum.

Laat mij nou toch even gummen.
Laat mij hem toch gewoon uitwissen.
Wie heeft daar nu last van...?

Ik weet het wel.
Dat is precies de reden waarom het niet kan.
Misschien maar beter ook.
Zelfs een beetje voor mij.